Vonë

Zëri i dy grave që nuk pushojnë së foluri një moment teksa ti udhëton në mëngjes me metro, të bie në kokë si tik-tak-u i orës, që megjithëse ti e shtyp disa herë, ajo sërish refuzon të të bindet derisa të arrijë qëllimin, të të zgjojë.  Mendon me vete se po të ishte kohë dreke edhe do t’jua falje apo do t’i kuptoje, por jo në atë orë, në pikë të mëngjesit kur ti mezi mban sytë hapur ato flasin gjithë pasion.

Situata në tramvaj bëhet më e qetë, më pak njerëz, të cilit flasin me vete me zë të ulët, të paktën kështu duket, pasi nga flokët mezi i vë re kufjet e vëna në vesh. Rrufis kafenë time, marrë në “coffe to go”, gjithmonë më ka pëlqyer ky stil i të jetuarit të gjërave me shpejtësi, në udhëtim. “Gjumë kemi kohë të flemë kur të vdesim”, ka thënë dikush që mua as më kujtohet se cili.

Teksa  tramvaji duket sikur fluturon në urën e famshme “Erasmusbrug”, shikoj që rrezet e para të diellit (ato mëngjese të pakta kur ka diell), prekin sipërfaqen herë të pastër e herë të turbullt të lumit Maas, humbas në mendime. Fundi i fundit e di që kam edhe gati 10 minuta për të mbërritur në shkollë, edhe nëse nuk do e kem mendjen zëri që njofton çdo stacion do të më kujtojë, ndaj jam e lirë të ëndërroj.

“Mrekulli, - thashë me vete - edhe në Tiranë më në fund do të ndërtohet një tramvaj. Punë e madhe që bota nuk bën më propagandë për zgjedhje ndërtimin e një tramvaji, por të paktën le të bëhet. Ne gjithmonë kështu i kemi shijuar gjërat. Në çdo fushatë zgjedhore; a nuk shtrohet rruga para lagjes? Nuk prish shumë punë nëse asfalti i shtruar nuk do të mbajë shumë, pasi është parashikuar të hidhet sërish në fushatën për mandatin tjetër.”  Mbaj mend që ndërtimi i tramvajit u premtua që në zgjedhjet e vitit 2011, nuk ka kaluar shumë kohë, pushtetarët kanë patur të tjera halle me të rëndësishme se ajo vepër, e ndaj u kujtuan sërish tani. Po si i thonë ndër kohëra “më mirë vonë se kurrë”.

Meqë teknologjia është në fazën e saj të lulëzimit, e meqë të gjithë ata që kisha afër ishin duke zbardhur dhëmbët në Facebook, whats app, viber, twitter, e kush e di tjetër çfarë, vendosa të bëj dhe unë si ata. Me një lëvizje të shpejtë i kërkova google të më tregojë se në çfarë viti ishte krijuar tramvaj i parë në botë. Njëkohësisht mendova se google ishte një gjetje e jashtëzakonshme, bindej menjëherë, pa shumë fjalë jo si ato gratë llafazane me të cilat më dukej që sapo isha ndarë.

Shtanga! Idea për ndërtimin e një tramvaji ishte hedhur në vitin 1804, në Wales në Britani, ndërsa kishte filluar funksionimin në vitin 1807.

Epo thashë ne kemi qënë vend komunist,  i lidhur ngushtë më Bashkimin Sovjetik në atë kohë. Edhe aty përgjigjja ishte - 1872.  Mora frymë thellë!

Atëherë, zëri djallëzor ngriti krye, duke më pyetur se çfarë kërkoja të dija me saktësi? Mos vallë po kërkoja përgjigjen e pyetjes se përse nuk ishte ndërtuar në Tiranë kohë më parë?! Jo! Kjo ishte kërkesë e madhe ndaj vetes në atë mëngjes.

Lidhja e dy skajeve të kryeqytetit me një tramvaj më pëlqen si ide, ndaj nuk doja t’a lija mendjen djallëzore të pyeste më tepër. Por ajo sërish ngriti krye e nuk donte t’ja dinte çfarë pëlqeja apo jo unë. Kësaj here më foli me një zë të ulët, a thua se kishte frikë mos e dëgjonte një grua aziatike që kisha pranë. “Kot mundohesh që kërkon sa andej-këtej, asgjë të re nuk do të gjesh”, - më thoshte zëri. Madje vazhdonte duke ma mbushur mendjen se tramvaji duhej të ndërtohej pa shumë bujë, po të kishin mundësi gjatë gjithë natës. Ndoshta vetëm në këtë mënyrë do t’i hidhin hi syve “google-it” apo ”Wikipedia-s” që tramvaj ka qenë aty kohë më parë, ato thjeshtë nuk e kanë shënuar, ato thjesht kanë gabuar. Pra faji nuk do të ishte yni, por si gjithmonë i të tjerëve. Edhe qytetarët kur të zgjoheshin në mëngjes do ta merrnin të mirëqenë, sikur e kishin patur aty prej 100 vjetësh, pasi ashtu i takon të jetë. 
Zëri elektronik i tramvajit që më njoftoi stacionin  ku duhej të zbrisja nuk më la të bëja kërkime të tjera, për Kinën për shembull, se kush e di çfarë do të kisha nxjerrë?! Nuk rri dot pa e thënë: daton në vitin 1899. Kur llogarita se në çfarë viti jetojmë, rrudha buzët, madje s’më pëlqeu më as kafeja që tashmë ishte bërë e ftohtë.