Powered By Blogger

Saturday, May 30, 2015

Mision i pamundur

M'u deshen 10 minuta të mira që të kaloja rrugën përballë shtëpisë time. Nuk do të shkoja shumë larg, deri në trotuarin aty afër. Mund edhe të kisha zgjedhur te mos e kaloja fare rrugën, por kazanët e plehrave ndodheshin në anën tjetër e meqë nuk shquhem per shenjestër duhej t'ju afrohesha te paktën afër. Ishte ditë e me shikonin njerëzia se natën ndoshta dhe do ta kisha provuar. Koka e djalit përplasej sa andej-këtej në karrocën që tundej nëper gurët ku kisha rënë. Nuk e nxirja dot që andej. Pranë më kaluan ca femra të veshura bukur e majë takave me panë shtrembër që kisha ngecur me një bebe. Kush e di c'menduan "uf shtëpiake e dëshpëruar", - nuk jua vura re. Aty ku ato ishin kisha qenë dhe une dikur, po të kenë fat do të vijne dhe ato më vonë aty ku une jam tani. Përqafova beben time e ai më dha një buzëqeshje engjëllore. Më dukej vetja si jashtetokësore e zbritur gabimisht në ketë qytet, në qytetin tim që vazhdon të bëhet cdo ditë rrëmujë. Më në fund ja arrita, dola në anën tjetër e hodha plehrat. Ok, - i thashë tim biri, - shpëtuam! Sic duket fola me zë të lartë pasi disa gra në anë të rrugës po më shikonin me habi. Ndoshta dhe mendonin: po kjo pse bën si interesante e na kërkon trotuar për këmbësorët, aq me keq akoma vend ku karroca të kalojë pa problem. I keni parasysh aty trotuarët që kanë një pjesë me të ulur ku kalon karroca e bebes me lehtësi ajo e invalidëve gjithashtu. Duart m'u duken sikur m'u bënë me kallo nga forca që ushtroja tek karroca. Pashë c'pashë fillova te bëj dhe ca foto ne kohën që prisja të pija një kafe. Po aty në mes të pluhurit, e zhurmës aty ishte lokali, kishte njerëz, ëifi e pse të mos ulesha dhe unë. Sërish më panë shtrembër ato te tavolinës ngjitur. Teksa beja foto tundja kokën e sic duket thoja: e tmerrshme të kalosh rrugën ne ate kryqëzim është cështje jetë a vdekje! E tmerrshme të jesh edhe shofer/e në këte qytet. Një makinë parakalonte në krah te kundërt e bënte me drita: ndaloni ju të tjeret nuk e shikoni qe po kaloj unë! E në gjullurdinë e makinave që duan të kalojnë të gjithë të parët pa pyetur kush ka të drejtë e kush jo njëra lexonte për shtatë palë qejfe mesazhet në telefon dhe nuk e vriste mendjen për vargun e gjatë të makinave mbrapa apo boritë pa fund që filluan të gjithe në kor. E jo pa e bërë dhe një like ne Facebook nuk e ndizte makinën tjetra. Për parkimin dysh e tresh të makinave nuk po flas fare. Mendova me vete: prandaj bëhen kaq shume aksidente e vdesin kaq shumë njerëz?! Jo! Kjo pyetje ishte vërtet naive nuk di as sesi me kaloi ndermend...E vendosa! Herën tjetër kur të dal në rrugë do të pi një teke raki ndoshta trotuarët do më duken në të gjerë, rrugët më të mira, makinat do të fillojnë të lëvizin në rregull, shoferë e këmbësorë do të respektojnë rregullat e qarkullimit rrugor. Nesë tekja nuk bën punë do të provoj nje dopio:p

Friday, May 1, 2015

Weg van mij...




Het was heerlijk. Ze heeft nooit zo’n lekker ding geprobeerd. Het was alleen maar een  “Leonidas” chocolaatje. Een belgische journalist heeft haar een cadeautje gegeven. In haar 10 jaar heeft ze nooit een cadeautje gekregen. Het was jammer om dat cadeautje te openen, het was heel mooi. Haar vader kon geen chocolade of leuke dingen kopen. Hij krijgt geld van andere mensen, die hem en zijn familie helpen in hun dagelijkse bestaan, een kwestie van liefdadigheid.
Zij heeft geen naam. Maar zoals zij zijn heel veel mensen, die volgens de stoute wet “kanun” binnen blijven. Als ze naar buiten gaan, lopen ze de kans om gedood te worden. Binnen blijven is de enige ontsnapping aan de moordenaar. Zij kan niet met andere kinderen buiten spelen. Ze weet niet wat een mooie jurk betekent,  ze weet ook niet wat mooie schoenen of een warme jas zijn. Al twintig jaar blijven ze binnen. Haar oom heeft iemand vermoord. 
 Het was echt vreselijk om naar de Belgische documentaire te kijken. Toen een Nederlandse vriend  me vroeg, wat ik er van vond? Ik wilde het niet accepteren, maar dat was de waarheid.  We zijn in total met maar 3 miljoen mensen, en een deel van hen moet binnen blijven door deze ongeschreven wet. 
 In 2010 was ik op bezoek bij de Nederlandse televisie. Ik was er blij met andere internationale journalisten. Maar mijn glimlach bleef niet zo lang, toen een Nederlandse journalist tegen me zei “Je komt uit Albanië?” - Ja zei ik vrolijk.  “Ik ben daar een keer geweest, jullie hebben nog steeds, hoe heet dat “Kanun”. Toen was ik meteen niet meer blij. Waarom zei hij dat. Heeft hij geen andere mooi dingen in Albanië gezien? Heeft hij niet onze prachtige kust gezien, heeft hij nooit van gehoord van de schumma party, heeft hij niet de mooi meisjes naar “blloku” gezien?! Daar kon hij de laatste “fashion” goed bekijken. Maar nee, hij wilde alleen de slechte dingen zien. Ik was echt ontevreden waarom kunnen die buitenlandse mensen in Albanië niet van die mooie omgeving genieten. “Ze zijn echt chagrijnig”, - dacht ik. Ik wilde het niet accepteren, maar die man heeft gelijk.
Het komt altijd in mijn hoofd de “catwalk”, van de laatste fashion van Armani, Gucci, Versace naar Brussel  van onze ministers, van deze overheid en van die andere die er was. Die willen niet weten van mensen die binnen moeten blijven, mensen die bang zijn, dat ze misschien de volgende avond niet meer zullen zien. Misschien beleven ze de laatste dag van hun leven. De moordenaar wacht op hen.
Toen ik klein was, las ik “Breuk in april” van Ismail Kadare, onze bekende auteur. Ik was heel benieuwd wat “kanuni i Lekë Dukagjinit” betekent? Zo heb ik gelezen dat het volgens de "kanun" verboden is om kinderen en vrouwen te vermoorden. Ze kunnen wel naar buiten, ze kunnen spelen, ze kunnen dingen van kinderen doen. Maar nu is alles veranderd. Hoe komt het dat die mensen die andere mensen vermoorden namens de Kanun, dat niet weten??! Het is bijna als ISIS, die mensen doodschieten namens de Koran. Maar volgens de Koran en de ook de Bijbel, is het verboden om iemand anders dood te laten schieten. Wij willen naar de EU, maar hoe kunnen we de “Kanun” uitleggen wat kunnen we zeggen?!
In het boek van een andere beroemde auteur Teodor Keko “Shënimet e nje gruaje”, kun je goed lezen: “U bent de koning! Een koning vind je waar mensen slapen! Maar slapen doe je alleen met je ogen dicht. Er is geen koning, geen Frankrijk een geen plezier waar voor mensen die met hun ogen open zijn!.. De vraag dringt zich op: Hebben we onze ogen open? Ja wel, maar wij willen niet goed kijken. Wij zien alleen wat de politici willen. Wij zijn blij met een stuk brood dat de politici aan ons geven iedere vier jaar. En de overheid is ook blij, mensen die met elkaar ruzie hebben en mensen die elkaar doodschieten, zien niet hoeveel de politici van hun leven krijgen. Hoeveel de politici van hun belastingen krijgen, hoe rijk ze zijn. Er komt een sprookje in mijn hoofd (ik weet niet wie heeft het gezegd of geschreven), maar het is nu trend te verwezen naar anderen, als jij zelf alles heb geschreven. Kunnen we dat diefstal noemen? Nee toch! Ik laat niemand dood gaan, Ik steel alleen maar twee woorden ;). Er is cholera in de stad! Weg van mijn dorp! Het is ook in ons dorp! Weg van mijn familie! Het is ook hier! Weg van mijn billen…