Powered By Blogger

Tuesday, December 13, 2016

Të ikësh, apo të rrish?

Ah, si nuk e kam edhe unë një grusht të fuqishëm... Po edhe nëse e kam, kujt t'i bie më parë?! Propozoj të ndërrojmë të gjitha karriget e ministrive dhe drejtorive. Unë mendoj se për çdo fatkeqësi që ndodh sot, fajin e ka vetem karrigia. E shikoja dikur Ilir Beqen, goxha burrw. Më bënte shumë përshtypje, andej nga viti 2004, kur vinte në Komisionin e Ekonomisë, ngjitej deri në katin e tretë të Kuvendit, me këmbë të thyer, me paterica. Mendoja me vete: kush e di c'bën ky, po t'i ketë gjërat në dorë?! Pastaj e dëgjoja që fliste me fjalë te mëdha për sigurimet shëndetësore, e prapë mendoja: pse nuk e lënë këtë njeri t'i realizojë këto që thotë. Sot, po prapë pyes veten: tani që është në krye, pse nuk i bën ato, që vetë ka thënë dikur?! E shikoni pra, që fajin e ka karrigia.
Më shqetëson e ardhmja ime dhe e fëmijëve të mi. Shpeshherë, e gjej veten në pikëpyetjen e madhe: a duhet të qëndroj, apo të iki dhe unë?! Dhe më besoni, cdo ditë që kalon unë tundohem më shumë.
Më shtyn të mendoj drejt ikjes, parada e modës çdo të enjte në parlament. I them vetes: atë fundin e kuq do e ketë blerë me taksat e mia të muajit që shkoi, ndërkohë që unë e mbylla sërish me borxhe. "Po atë cantën MK ?" - atë do ta ketë nga qiraja e lartë e ndonjë gjynahqari. Jo, një cantë kaq e shtrenjtë do të jetë dhënë si dhuratë për futjen në punës, të gruas apo të dashurës së një te njohuri. Vë në pikëpyetje qëndrimin tim këtu, sa herë dëgjoj këto çupëlinat që dalin e japin mend në televizor, që kanë fjetur e zgjuar nëpër pallate e shtëpi që nuk i mbajnë mend. Vë në pikëpyetje qëndrimin tim këtu, sa herë shoh fjalimet e atyre që duan të vijnë në pushtet. Më duket vetja pa shpresë!
A dua dhe unë që vajzat e mia të rriten kështu, këtu? Po fundi i fundit këto vajzat e reja e fjalimet boshe nuk më bejnë asgjë, veç faktit që më vjen keq për veten. Me një barrë shkollë mbi kurriz, që punoj për të shtyrë dhe një javë, një muaj e një vit, pa një vizion për të ardhmen e kjo, jo për faktin se më mungojnë idetë, dëshirat apo guximi, por për faktin e thjeshtë se kaq më lejohet ta shtri hapin. Nuk mund të guxoj më tej pasi që tek porta e parë që do ndesh, qoftë kjo portë; blu, rozë, lejlja e verdhë apo jeshile do më kërkojnë para.
-Para? - po unë kam te drejtë.
- Atë të drejtën goce kerkoje vend tjetër jo këtu, e drejta as hahet e as pihet po nuk dhe para...
 Më shqetesojnë edhe luleshtrydhet, që mezi kursej para, për t'ja blerë vajzës sime, më shqetëson edhe mielli që bëhet buka që ha, uji që pi, deri tek ajri që thith.

Të iki apo të mos iki, kjo është çështja.

Shkruar diku nga gushti 2016

Friday, December 9, 2016

Start the day with a laugh

It all depends how do you begin your day; with a smile, or with a tear in your eyes. Sometimes, we need just a simple thing to cheer up.

Sunday, December 4, 2016

Eat it

Human nature is such that when it gets its hands on something, it soon grows bored of it and looks for greener pastures. It covets what others have – which is how the mysterious, devilish being that slumbers inside awakens. The serpent holds out the poisonous apple and says: ‘Eat it,’ and the poor human falls for it, seeking to really ‘eat the apple’. Tani was in search of the ‘next apple’. The one he possessed had withered, had lost its taste and desirability...

'The Sin'

pict by art_of_maria

Friday, October 28, 2016

The Sin

The Sin is literary fiction, examining the personal and broader effects when a mother unwittingly sells her young daughter to be a sex slave.

'I enjoyed this sweeping, inter-generational tale of romance and betrayal. The characters were sensitively portrayed, even the villain Tani and his colourful ensemble of rogues, and the Albanian settings were convincingly and poignantly described. The interweaving of Jeton and Elma’s narratives had both depth and charm, and kept the pages turning.' Anthony J. Quinn

https://www.amazon.com/Sin-Teuta-Metra-ebook/dp/B01M7UFDNV/ref=redir_mobile_desktop?ie=UTF8&keywords=teuta%20metra&pi=AC_SX236_SY340_QL65&qid=1477660530&ref_=mp_s_a_1_1&sr=8-1

Thursday, October 27, 2016

The Sin

‘Change back into your own clothes,’ she heard Andrea’s voice. ‘I need to get you back to where I picked you up.’
Yes, of course, her prostitute clothes. The ones she was wearing belonged to a princess – the clock had struck twelve and the pumpkin was back...

Sunday, October 9, 2016

I dashur unë dhe ti


I dashur ballkanas; të dashur ne! Nëse nuk ke gjë për të thēnë; mbyll gojën më mirë! Ti nuk di asgjë më shumë se ai/ajo, ata/ato. Ti, ke vetëm privilegjin se bërtet më tepër, por kjo s'do të thotë se ke të drejtë. I dashur unë dhe ti, duke shkruar me fjalë të ndyra e, duke sharë si të të vijë për mbarë, ke përgjegjësi se po edukon një brez gabim. Të lutem: shkruaj bukur, thjeshtë; të të marrim vesh!
I dashur ballkanas; të dashur ne! Mos bëj gjithmonë kritikë negative, edhe aty ku nuk ka vend. Kjo nuk quhet më kritikë, por kthehet në xhelozi të sëmurë, zili, gojë të liga, thashetheme; e ku di unë.
I dashur unë dhe ti! Sikur të bënim një përpjekje të ishim më pozitiv me njëri-tjetrin, a thua jeta do të ishte më e bukur, pa gjithë këto peripeci. A mendon se duke respektuar mendimin e tjetrit - pavarësisht se është kryekëput ndryshe me mendimin tënd, - mund të jetë më mirë? A mendon ndonjëherë i dashur unë dhe ti, që mund të jesh gabim?
I dashur unë dhe ti, a mund të përpiqemi, - e di sa e vështirë është, - të shohim punët tona? Më thuaj, të lutem, cili ka qenë libri i fundit që ke lexuar? A e di sa pak lexojmë ne? Po sa shumë lexojnë të huajt, e di vallë?


Të dashur ballkanas; të dashur ne!

Sa herë dëgjoni për të kuptuar, e jo për të kundërshtuar. Sa bukur do të ishte, nëse kuptojmë ndonjë fjalë, ashtu nëpër të, të atyre gjërave që kundërshtojmë.

E pra i dashur ti, mos nxir vrer kot e mos shkruaj fjalë të bukura pas vdekjes, si te doktor Adhamudhi e zonjëza Lulushe. Do të qesh me fjalët e tua kudo që të jem; parajsë, apo ferr.

Saturday, October 8, 2016

The Sin - part 1



I love the world all the same, and all the same the world has trampled over me!’ Vera vented these words that cold December day after Fata had invited her over for coffee. Those were dark times, times of great pain, times of unfettered sin and mourning. Moments when no one knew who they were, what they did or where they were headed. Vera lived on her own then. Only in her sixties, but looking aged beyond her years. Life had abused her.
That summer, Vera had moved into her new home, on the fifth floor of the block of flats where Fata had been watching her days trail away for years. Vera was her new neighbour. At first, Fata eyed Vera with suspicion, and, to some degree, did not bear her any sympathy. She was nothing more than a small-town woman settling in the city. Her city was no longer the same. ‘They’, the newcomers, were setting their own rules, and Fata didn’t like it. She had grown up there, but the place was slowly succumbing to a maze of disordered property developments, and God only knew how this was going to end. After the fall of communism, Tirana was like a stubborn old lady, trying hard to keep going.
And for this Fata blamed ‘them’, one of whom was Vera. Maybe that was why she was dismissive of Vera in those early days. When she happened to run into Vera on the block’s flight of stairs, Fata could hardly bring herself to utter ‘Good morning’. But there was one thing she could do well: keep an eye on Vera. Nothing Vera did slipped past her. Vera seemed proud. A weary sort of pride, concealed well under the wrinkles lining her forehead.
She was a quiet woman and seemed to keep to herself. She didn’t call on any neighbours, and Fata never saw anyone visit her. Sometimes she found herself eavesdropping at the door. This mysterious woman had more than aroused her female curiosity.
Eventually, when Fata saw her on the stairs, she spoke amiably to Vera. When Besmir, her youngest son, emigrated to Greece with his wife, Fata was left on her own. The loneliness led her to speak to Vera. She changed her behaviour. The death of her husband, her children moving away, everything changing at the same time, everything in that city seemed to be suffocating Fata. Most of the time she was the one who kept the conversation going; Vera spoke sparsely, as if what she harboured inside her soul was a wound she didn’t wish to probe. Until one day.
‘I gave Elma to someone. Why do I say “gave”? I sold her, and for what? For a ridiculous price: a hundred thousand leks less than a hundred euros nowadays. What am I saying? Rich of me, her own mother, to talk of prices! Has that horrible beast that used to live inside of me still not perished? Yes, I did, I did sell her.’ This is how she started her confession, leaving Fata speechless.

Friday, August 12, 2016

-Mum, can I come with you at the aeroport, Brussel?
-No sweetie, there are some bad guys there, they don't love children. I think, they don't love the people in general.
-But why?
-I don't know honey.
After a week...
-Mum, I builded an aeroport, have a look, a new one where superman is gonna protect all of us. Now, can I come with you next time to Tirana?
-..........

Wednesday, June 8, 2016

Letra e nje gruaje te vrare

Nëse ti po e lexon këtë letër tani, do të thotë se une nuk jam me. E dija, e parandjeja, ndaj dhe po te shkruaj. Mos e gjyko "Arditin", ai nuk ishte i keq, jeta, shoqeria, nganjehere edhe vendi e bene te tille. Nuk kishte ngritur kurre dore mbi mua.
Gjithcka ndryshoi kur ne erdhem nga Greqia, kriza na i mori te gjitha, me keq se atwhere kur lame leket ne firmat piramidale, te kujtohet? Nuk kishim as pune, as gje prej gjeje, edhe ato pak kursime ai i harxhoi ne bixhoz. Filloi te pinte, oh sa shume pinte. E mora nje nate ne telefon, Ergysi, djali i vogel ishte semure, kishte shume temperature, kisha frike. Shoket e vune ne loje: "Shko, shko se tw kwrkon gruaja!"
Qe prej asaj nate ai ndryshoi, me qelloi shume. Por nuk me dhembi as syri i nxirw e as brinja e krisur, sa me thembi shpirti qe u thye. U be cope prej asaj nate.
Une e dija qe do te me vriste. E thashe dhe ne polici, nuk doja ta dwnonin, vetem ta mbanin larg prej meje e, ata nuk e bene. Qeshnim me mua sa here shkoja ne komisariat, me sy te nxire, me buze te care. "Po kjo kurva, erdhi prape?!"- i degjoja policet qe thonin; nuk shkova me as atje.
Mos u merzit, nuk te kerkoj tw qash, as te mbash zi per mua, dua ndihmen tende tani qe une nuk jam
me. Mos u habit as kur te shohesh 200€ ne zarf e di nuk jane shume e nuk do te mjaftojne. Bleji Ergysit kostumin e matures e di qe do te shtosh edhe te tjera deri kur te vi ajo dite, ndoshta me aq para nuk mund te blesh as kemishen. Tregoji atij qe kishte nje nene..., qe e donte shume, ka dhe nje baba qe ndoshta do te jetw ne burg, ose per mungese provash do ta lirojne. Ergysi eshte 5 vjec tani, nuk i kupton keta gjera. Kujdesu per te, kur une te mos jem me...

Wednesday, June 1, 2016

Për kaq pak gjë

- Shume paster per te qene nje spital.
- E di, edhe une kete gje kam menduar kur e pashe per here te pare. U cudita se nuk mban era spital, nuk shikon as carcafe me gjak mbi krevate... banjat jane te pastra, ka edhe leter e solucion per te lare duart. A po, ka edhe uje.
Por nuk ka njerez qe bertasin, qe perplasen sa ne nje porte ne nje tjeter, apo infermiere dhe mjeke qe te shohin nga duart sa para do t'ju japesh....
E di qe ne pamje te pare duket ndoshta me shume si ndonje qender tregtare, por ky eshte vetem nje spital normal ne Rotterdam.
Nese ke vajtur per nje kontroll rutine te shijon edhe kafja aty ne holl. Kur ka diell, rrezet deportojne nepermjet catise prej xhami, nese eshte dite me shi, mund ta shijosh serish ne menyren e saj... vuajme per kaq pak gje ne shqiptaret...

Thursday, May 19, 2016

The way to heaven...;)

Is this the way to heaven?! :) Keto jane shkalle te perkohshme, ne qender te Rotterdamit; prane stacionit te trenit. Njerezit mund te ngjiten dhe te bejne foto, qe nga maja e asaj ndertese, e cila mban edhe vlera historike per qytetin. Pse nuk u ngjita une? To be honest: une i kam frike lartesise... Ndaj mos me shtyni...;)

Tuesday, May 10, 2016

Kjo nuk hahet me asgjë

- Ketu jeton?
- Po ka ca.
- Ja paske hedhur dmth, noj shpi ne Tirane e ke besoj...dhe ndonje ne Durres patjeter. Se ju nga veriu e mytet Durrsin.
- Jo s'kam!
- Ca thua mo vertet, po ca ben ketu?
- Akoma s'kam filluar pune, kam bere nje aplikim e po pres.
- Pune? Pse ka edhe pune? Une kujtoja se kush jeton ne Holande, o eshte drug dealers, ose ka ndonje ne red light district. Edhe ata ne Itali, Belgjike, Gjermani keshtu mendoj se bejne. dmth s'paska asgje. Prandaj e mban koken ulur, po ca je ti kur s'ke asgje nga keto?
- Njeri.
- Kjo nuk hahet as me vaj as me uthull

Pa titull


 Une, nuk i thyej dot rrjetet sociale, as boten nuk e trondis dot. Ndaj eshte me mire te pi, se keshtu harrohen gjerat me mire. E nese pi nuk do te kujtosh se cfare te la pa gjume mbreme, do te mbash mend vetem dhimbjen e tmerrshme te kokes ne mengjes. Asgje nuk shkon ashtu sic duhet; puna, shkolla, i dashuri, e dashura, paraja - kane marre tatepjeten. Pune e madhe! Vazhdo jeto! Te eshte dhene edhe nje dite tjeter sot...

Friday, April 22, 2016

Te kam zili

Mjelma: Pse me shikon me inat?!
Une: Po gjykon gabim, moj mjelme! Nuk eshte inat, por zili. Je e bukur e re! I bie liqenit cep me cep e nuk zhvishesh per te rene ne sy. Nuk tregon as sa te dashur ke, as cfare te dhuruan e me ke e sa here ben ti dashuri. Perkundrazi i ngre krahet perpjete bashke me puplat; krenare! te kam zili edhe se nuk zgjohesh ne mengjesin me stresin se cfare do te besh me pare. Nuk eshte inat, por zili qe puplat e tua rrine rende, rende e floket e mia jane ngritur si shtriga e perrallave perpjete. Nuk te shoh as edhe nje rrudhe moj mjelme!
Te kam zili  edhe per shume gjera te tjera; nuk ke as qira per te paguar, as fatura dritash, internet, telefon etj. Te kam zili edhe se nuk shqetesohesh sh sa like more, as cfare do te thone shoqet, shoket neser ne mengjes! Te kam zili edhe se nuk lexon asnje gazete e nuk degjon asnje idiotesi. E sheh pra pse te kam zili!

Thursday, April 7, 2016

Gjithçka për një palë buzë...



Rrugës për në aeroport mendonte për shumën e madhe të parave që do  të futej në llogarinë e tij. Vendi ishte aq rrëmujë e askush nuk kërkonte burimin e parave, mjafton të kishe sa më shumë nga ato letrat jeshile për të dërguar në llogarinë personale në bankë, askush nuk pyeste për më tepër. Sa ide gjeniale!
Teksa do të ishte në një prej banesave të tij të shumta, duke shijuar një gotë verë më bukuroshen e tij, zerot në llogarinë bankare do të shtoheshin aq shumë, sa do të ishte vështirë të mbaheshin mend. Thirrja e emrit të tij në aeroport e kujtoi se avioni po nisej e duhej të nxitonte.
Dëshira për të blerë në "Duty free", nuk i mungonte kurrë. Nuk do të ishte keq një parfum për gruan, kështu do t'i dukej se ai mendonte për të kudo që ishte, ndërsa për të dashurën e zemrës, zgjodhi një palë të brendshme "Versace".
Fundja ajo ishtë vajzë e re, vetëm 20 vjeçe, i meritonte. Çfarë do të bënte gruaja e tij me ato, as nuk do t'ua dinte vlerën e ndoshta do të mbeteshin në fundin e dollapit siç ndodh gjithmonë me gjërat e saj.
Ky ishte sekreti i madh që Tani jo rrallëherë ia kujtonte. Nëse do ta merrte vesh gruaja, ai do të humbiste gjithë postet që mbante deri në atë kohë. Gjithçka i detyrohej së shoqes. Familja e saj kishte zotëruar në të gjitha kohërat polikën e atij vendi të vogël, ndaj dhe X-i, dhëndëri i tyre, nuk mund të ishte një njeri pa poste e privilegje. Kjo e mbante të lidhur ngushtësisht më M., gruan e tij. Dëshira për divorc nuk i mungonte, por kur analizonte humbjen që do të kishte, arrinte të frenonte veten.
Thirrja e dytë e bëri të nxitonte, nuk duhej të humbte avionin për ato çikërrima, duhej të nisej, kishte edhe ai shumë punë. 


Shkëpur nga libri "Mekati"