Merkel: Të keqen e keni mes jush

Meqenëse holandezët janë njerëz të shthurur - droga e prostitucioni janë sheshit - e mora inat Mark Rutte-n, edhe pse me duket shumë karizmatik. Duke qenë se kurioziteti vret dhe macen, i hodha një sy statistikave në internet.
Numri i vrasjeve dhe krimeve në Amsterdam nuk kishte të krahasuar me atë që ndodh në Tiranë, e në gjithë Shqipërinë. Gjithësesi duke u besuar atyre cfarë lexoj nga kryeqyteti dhe analizave me “fakte” që ekspertët shqiptarë i bëjnë Holandës, dhe debuteteve të Hagës që vizitojnë Shqipërinë, kësaj rradhe ju drejtova Merkel-it. 

“Si gjermanët nuk ka,” thashë me vete. Ata nuk tolerojnë as drogë, as trafik parash e gjëra të tilla të vogla si këto. Kur mora në telefon Merkel- in, më tha që e kishte zënë një dhembje e madhe koke; tip migrene më duket. Mora vesh që dhembja i kishte ardhur fill pas takimit me një nga kryeministrat e vendeve të Ballkanit. Por, duke qenë se dhe unë vetë jam ballkanase e nuk tutem nga e imja, i telefonova sërish. Doja të dija nëse kishte ndonjë ministër në qeverinë e saj që ishte i lidhur, apo implikuar në trafik droge. Në mos ai vetë, ndonjë vëlla, mik, komshi, apo pronar televizioni, që Merkel mund ta kishte dhe mik. Ndere mes miqsh, pse jo? Fundja, pse ne po, e gjermanët jo? Cfarë kanë ata më shumë se ne? Asgjë. Pak me shumë rregull, punë, shëndetësi, teknologji, rrugë, shkolla e universitete. Si gjermanë mo! E dija që Merkel nuk do t’i përgjigjej pyetjes sime pasi ishte shumë e drejtpërdrejtë dhe prisja edhe që të më mbyllte telefonin. Të ma përplaste në fytyrë, sic i themi ne. Ndodhi krejt e kundërta. U habit? Natyrisht që u cudit. Më sqaroi se në qeverinë e saj nuk mund të lejoheshin gjëra të tilla dhe nëse ndodhte dicka, atëherë janë organet përgjegjëse që merren me zbulimin e fakteve dhe dënimin e përgjegjësit. Po mirë, - i thashë, - mos e merr kaq personale, në Shqipëri kjo është bërë si bukë me djathtë; kur s’kishim gjë tjetër.  Edhe ne po kërkojmë të futemi në BE, se dimë që këto gjëra ju i keni sheshit. Thjesht duam të mos mbetemi pas hapit të kohës, prandaj i bëjmë dhe ne. Na ka zënë halli me ju, nuk dimë as ne c’të bëjmë më parë që ju të na doni, - i thashë, duke treguar në zërin tim se isha me nerva. Po bëhen 30 vjet tashmë, - vazhdova sërish unë, duke mos i lënë kohë Merkel-it të merrte frymë, - e ju u lodhët duke na dëgjuar ne, por më shumë, na doli shpirti neve duke gënjyer ju. Nuk e kuptoni që nuk po arrijmë të sajojmë më? Na kanë shteruar fuqitë rrenacake.

I sqarova se nuk doja të flisja me Rutte-n, ata janë të implikuar keq, madje më duket sikur na kanë inat, ndoshta cilesia e hashashit tonë është me e lartë. Duket sikur po ju bëhemi konkurente, ndaj votojnë gjithmonë kundër nesh, ndryshe nuk mund ta shpjegoj. Nuk e kuptoj, as pse jeni kaq të sertë me ne, - i thashë. Ne thjeshtë nuk duam t’i rregullojmë gjërat, lemë të vjedhi kush na pëlqen dhe nuk ju pergjigjemi pyetjeve nëse nuk na vjen për mbarë. Si i thonë asaj fjalës: “Ujku qimen e ndërron, por zakonin s’e harron.” 

Merkel u kollit, ose për të qeruar zërin, ose nuk po kuptonte fare ato që i thoja. Më  në  fund mori fjalën. “Nein! Të keqen e keni brenda jush, e nuk ua sollëm ne,” tha me zërin e saj prej gjermaneje, që me trembi edhe nëpërmjet telefonit… E mbylla bisedën dhe mora frymë thellë. “A do të kisha pasur ndonjëherë guxim, në jetën reale, t’i bëja pyetje të tilla kryeministrit të vendit tim?!” thashë me vete. Keto pyetje nuk ja bej dot as ne bisedat e mia imagjinare, se do te me ngrinte dhe gjyshin nga varri, duke ma akuzuar kush e di per cfare. 

PS. Biseda e mendjes sime me Merkel. Shpresoj të mos detyrohem të marr në telefon dhe Macro-n