Nanës sime

Nanë, unë kam shkuar për shumë njerëz e nuk kam thënë kurrë gjë për ty. Kjo, jo se nuk kam dashur, apo se më ka munguar koha, por thjesht më duket se nuk gjej dot fjalët e duhura për të thënë dy fjalë për ty. E cuditshme! Kam shkruar për ministra e kryeministra, por asnjëherë nuk jam matur me fjalët aq shumë, sesa në një shkrim për ty. 

E di nanë që je një grua e fortë. Ke përballuar aq shumë në jetë dhe sërish di të na japësh forcë ne. Më thonë shpesh që të ngjaj ty. Eh, sa do të doja të kisha vetëm një grimcë tënden! Nuk di asnjë fjalë shkrim e këndim, ama nuk të ndenji shpirti rehat derisa ju dhe shkollë të gjithëve. Mbaj mend sesi krenoheshe me shoqet, sa herë fëmijët e tu, sillnin në shtëpi, një diplomë, a një medalje. E di nanë, unë kam shkruar dy libra dhe më vjen të plas që ti nuk i lexon dot asnjërin prej tyre. Jam e sigurtë që do të kisha kritiken dhe mbështetësen më të madhe.

E di nanë sa grua e fortë që je, dhe sa shumë të admiroj. Nëse ti nuk do të ishe e tillë, ndoshta as ne nuk do të ishim këta qe jemi. Ke ditur të rrisësh 7 fëmijë, e më pas nipa e mbesa, e nuk të kam dëgjuar kurrë të ankohesh. Sa shumë njerëz ke pritur në atë shtëpizën tënde të thjeshtë, dhe nuk u qave kurrë, nuk the asnjëherë: uf, kemi njerëz për darkë! Uf, sa u lodha! Ju ke dhënë bukë e dhallë të gjithëve, pa u mbajtur mëri, pa bërë buzën në vaj e, pa i bërë asnjë llaf pas krahëve. Të kam zili nanë, pasi ne në ditët e sotme varim turinjtë për cdo gjë që nuk na shkon për mbarë. Ne nuk dime të lajmë rroba me dorë e prapë ankohemi edhe pse kemi dy fëmijë. I kam zili stërnipërit dhe stërmbesat e tua, që ulen ende në prehërin tënd. Do të doja ta bëja dhe unë, por kam frikë se mos vras kockat e tua të brishta. 

Të kam zili nanë pasi edhe sot pas kaq shumë vitesh, duart e tua gatuajnë si askush në botë. Nuk ka kuzhiner më të mirë se ti, dhe gjellët e tua nuk do t’i ndërroja me asnjë restorant. 

Më ka marrë malli nanë, për kohen kur vinim (une dhe kalamajt e tjetë) tek ti dhe na mblidhje si zogjtë nën fletë. Na mbroje e na mësoje për cdo gjë. Aq shumë histori - të vërteta e përralla - kam dëgjuar nga ti, sa më duken më shumë nga ato që më ka treguar ime mëmë. Më ka marrë malli të ulem edhe në krevatin tënd nënë. Të kujtohet që sa herë vinim e vijmë, uleshim dhe ulemi të gjithë aty; e prishim dhe e bëjmë lëmsh e li. Ti kurrë nuk the dhe nuk thua: Mos!

A do ta dish pse-në, nënë? Sepse ai krevat, ka aromën tënde, aty ishte/ është paqja dhe parajsa jonë.

Na ka marrë malli nanë te jemi dhe një herë fëmijë. Të ngjitemi në majë të kumbullave a manave, të gërvishtemi nga gjunjtë dhe kur mamatë të na bërtasin, të dëgjojmë zërin tënd duke thënë: Mos m’i luani fëmijët! Sa më ka marrë malli nanë, të shtrihem dhe një herë në hije të arrës, si dikur! Të ndiej dhe një herë fëshfëritjen e gjethëve të pemës mbi krye e të dëgjoj dhe një herë zhurmën e valëve të zallit. Asgjë të vecantë nuk kishte dhe ka as arra, as zalli e as fusha. Të gjitha bëhen magjepsëse, kur ka dashuri, qetësi dhe një nënë që të pret. Nanë, unë jam më e mirë me fjalët në letër se me fjalët në sy; ndaj po të them tani: Jam me fat që ti je nana ime, nana jone! Të dua/ duam shumë!