Nuk je kurvë?! S'ka punë për ty

"Nuk je kurvë dhe nuk ke asnjë mik?"

- Epo nuk mund të fillosh punë.

- Po unë kam mbaruar një universitet kam dhe mesatare te lartë, sapo mbarova dhe masterin; ja notat.

- Kështu thonë të gjithë. Po e bukur je?

- Po, si të të them nuk e mbaj veten si gocë e bukur, nuk jam shquar asnjë here për një gjë tillë, por si një vajzë studioze.

-Po atëherë ç’më dërdëllit kot, ç'më duhen notat, lista; pallavra.

- Po unë ku do të punoj atëherë?!

- Shiko një herë në “call center”, po pati mbetur vend.

- Call center?!!! Po unë kam studiuar; inxhinieri, mjekësi, financë, juridik, më duket kam mbaruar edhe pikturë.

- Epo atëherë paske shanse për kryeministre, mos u dorëzo! Anglezët thonë: keep going, ndërsa andej nga Holanda më duket se është: ga door.

- Jo nuk do të shkoj as në Angli e as në Holandë, por do të kërkoj azil në Gjermani.

- Vështirë e ke edhe atje, më duket janë zënë vendet…

E tmerrshme?! Zgjohesh nga ëndrra e bërë qull në djersë. Por hija e saj të ndjek akoma edhe teska bën një kafe në kuzhinë. Zhurma e ekspresit nuk e heq zhgënjimin e pësuar nga ajo zyrë ëndrra-vrasëse dhe nga barkderri me të cilin kishe biseduar. Pjesa më e madhe e tyre është sikur t’ju ketë bërë i njëjti stilist të njëjtën prerje. Pse janë të  gjithë më bark, e pastaj paguajnë miliona për të hequr dhjamin?!

Atëherë fjalët e bukura të mamit e të babit të tipit: sillu mirë, bëju vajzë e mbarë, mbaro një shkollë, kështu do të rregullosh jetën, do të jesh e sigurtë,  - paskan qenë gënjeshtër?! Epo po i lutem Santës, a ekziston ai vallë?!

I dashur Santa!

Nuk dua dhurata këtë vit; i blej vetë. Të lutem, vetëm të më sigurosh një vend pune, kështu nuk ke as ngarkesë për të futur shumë dhurata në thes, pra në një fare mënyre po të lehtësoj punë edhe ty. Gjithashtu mos i bëj dhurata as atyre të shtëpisë sime, se kujdesem unë për ta. Pra nuk po kërkoj shumë; një punë. Edhe nëse nuk do të ma sigurosh, unë jam mësuar tashmë, fundi i fundit edhe Santa me bark të madh është….

Dreqin! U rrita e zbulova që shumë gjëra na qënkëshkan të rreme. Sa keq!  Dua të kthehem pas, të jem fëmijë. Si atëherë kur s'më kërkon njeri të jem kurvë me zor.

Hapa lajmet, pashë qe Tirana ishte bërë e bukur; me drita. Krishtlindjet po vinin. Sa mirë! Kishte njerëz që qeshnin e këndonin rreth pemës. Më tej, trishtim! Përtej dritave lexova dhe për fëmijë që e dinë që Santa nuk vjen, s'ka lekë për këtë vit, ndaj bëni si të bëni me ç’të mundni, merrni si gjithmonë borxh tek komshiu. Pashë dhe njerëzit që vazhdojnë e vrasin njeri-tjetrin. “E vrara pa dashje tim bir, doja të vrisja gruan” – tmerr! Për artin ç’të të them, artistët rrihen për vota.

Ëndrra ime nuk paska qenë e rremë, qënkërka e vetmja e vërtetë në këtë mes. Sa keq!

Tirana, para se të lagej nga shiu i ngrohtë i dashurisë

Këtë foto e ruajta sot me fanatizëm që në mëngjes. Më dukej si një rrugicë në Paris, apo në Bruksel, jo më duket e kisha parë diku në Amsterdam, në Romë a Milano. Ku e kisha parë vallë?! Jo, nuk ishte asnjëra nga këto. Ishte një rrugë e qytetit tim, një rrugë që e kisha shkelur kush e di sa herë. Unë nuk e dua vjeshtën, më mbush me trishtim. Por kjo foto më frymëzoi sot në mëngjes. Më tregoi se krahas gjetheve që vdesin, ka edhe ngjyra, ka edhe lule të gjalla që presin të nisen diku. Presin t’ja bëjnë të bukur ditën sot dikujt. Në këtë mëngjes të diele, në këto kohë të turbullta, mbushur plot me “zallamahi”, ku njeriu sheh në të gjitha anët me ankth e frikë, kemi nevojë për lule të freskëta, për drita e ngrohtësi.

Do të doja të isha dhe unë aty sot, e të ecja nëpër ato gjethe, nëpër ato rrugë. Janë gjethet e vendit tim. Ndërsa shikoja me nostalgji atë rrugë, të cilën e njoh mirë, në anën tjetër të Tiranës bëhej nami. E them me plot fjalën bëhej nami. Lana del nga shtrati; se mos hera e parë. Që në kohën time mbaj mend që Lana dilte nga shtrati. Madje në kohën time mbaj mend që na doli një herë nga shtrati edhe liqeni artificial, nejse tjetër muhabet ky. E pra një grusht ujë ju desh Tiranës e të mbytej me pështymën e saj. Lumi mori me vete ç’i doli përpara.

Pashë gjethet jashtë dritares së shtëpisë sime, ishin aty të patrazuara. Ndërsa shiu binte me një inat të madh. Ç'të kishte vallë? Dukej shumë i egërsuar. Hapa shpejt e shpejt internetin, thuajse nuk lashë gazetë holandeze online pa lexuar, dëgjova dhe radion. Asnjë përmbytje. ““Ua”, - thashë me vetë, - si është e mundur, gjithë ky shi, jemi dhe nën nivelin e detit e asnjë përmbytje?! Epo s’ka mundësi!”

Shiu i parë i vjeshtës i tregoi banorëve të Tiranës, që ky është kërcënimi juaj. Hallet s’kanë të sosur, përveç shiut, përmbytjes, nuk keni as drita more të uruar. Pyetja djallëzore ngre krye. Përse janë përhapur fjalë që ISIS do të sulmojë Shqipërinë? E nëse i bie ndërmend për Shqipërinë, do të thotë që në plan të parë është Tirana, se nuk besoj se, fjala bie njeh, për shembull Burrelin? Më duken më tepër fjalë boshe, fjalë për të hequr vëmendjen nga kanalet e mbushura plot e të papastruara, fjalë për të hequr vëmendjen nga ajo që është buka e përditshme. Fjalë për t'ju thënë: s'ka gjë se jeni me qirinj sonte, ashtu ësht një muhabet.

ISIS godet aty ku tërheq vëmendje, jo aty ku as pula s’ka gurë të hajë. ISIS godet aty ku ka jetë, ka drita, ka elegancë, gjallëri. Po ne çfarë ofrojmë për të tërhequr vëmendje?! Përveç përmbytjeve; errësirës, ftohtit, ankthit për të paguar faturat e bëra mal, ankthin e mos marrjes së rrogës në fund të muajit, ankthin që nëse sëmuresh, kë hall të qash më parë, më duket se tjetër nuk ofrojmë asgjë! 

Foto. Laureta Borri ;)

Ajo qëndron këmbëkryq para hundës time

Ishte e ëmbël e shijshme, ashtu siç goja e saj nuk kishte provuar kurrë më parë. Bëhej fjalë për një çokollatë “Leonidas”, të cilën ajo vajza pa emër nuk kishte provuar në 10 vitet fatkeqe të jetës së saj. Dridheshin duart e vajzës së gjorë, teksa përpiqej të hapte një kuti me çokollata, dhuruar nga gazetari belg. S’kishte marrë kurrë një dhuratë në jetën e saj, ishte aq e bukur sa i vinte keq ta prishte. I ati i saj mezi siguronte bukën e gojës me  ato pak para të falura e te mbledhura për lëmoshë. Bëhet fjalë për një familje të ngujuar nga gjakmarrja në Shkodër, ashtu si dhe shumë të tjera në veri të vendit. Vajza kishte lindur e murosur, brenda aty katër mureve. Nuk dinte ç’íshte drita e diellit, nuk dinte ç’do të thoshte të lozje me fëmijët në oborr, të shkonte në shkollë, të vishte një fustan me lule kur të vinte pranvera, xhup të ri e këpucë të reja, kur të vinte dimri. Kishte lindur në faj. Në faj?! Po kush e tha, kush e vendosi 20 vjet më parë? Më tronditi dokumentari i një gazetari belg, i cili s’kishte lënë skutë e vend të Shqipërisë pa vajtur. U ndjeva keq, në faj, kur i pashë ato pamje. E kur një mikesha ime holandeze më pyeti si mendoja për dokumentarin, u përgjigja duke u përtypur: më vjen keq, të pranoj një të vërtetë të hidhur. I harrova rrugët që dukeshin sikur sapo kishte kaluar Skëndërbeu me kuajt e tij, e që nga ajo kohë s’kishte vënë dorë njeri. Ajo që me vrau e mbeti në mendje ishte ai burrë që tha: më uro të më marrë vdekja sa më parë! Kishte 20 vjet që qëndronte i mbyllur brenda, për një vrasje të bërë nga i vëllai. Jetonte me ç‘t’i falnin. Nuk ja mbaj mend emrin, por ç’rëndësi ka, në mos sot, nesër ai nuk do të jetë më. Ai është aq i shumtë në numër, si ai është edhte ai tjetri, edhe ai pak më tutje, sa shumë! Sa turp! E ndërsa shoh politikanë që çirren e ngelin pa zë në mes të Tiranës për një copë votë, pyes veten se deri kur do të vazhdojë ky palaçollëk që ndodh në një copëz vend që mezi mbajnë frymën gjallë 3 milion banorë. Është diçka më tepër se 3 milion, por ajo pjesa “më tepër” jeton në luks e nuk e njeh pjesën tjetër që vuan çdo ditë si dikur Migjeni thoshte: “Bukën e përditshme falna sot”. U ndjeva keq në 2010 kur isha pjesë e një grupi gazetarësh ndërkombëtare, ( ja me këtë rast po tregoj që kam qenë dhe pjesë e tillë) një gazetar i televizionit holandez, posa mori vesh që unë isha nga Shqipëria më tha: ju keni akoma kanunin. Pse nuk më pyeti për diçka tjetër dreqi e mori, per discot në jug të vendit, për shkuma party-it që bëhen atje, për vajzat që vishen (zhvishen) nga blloku. Edhe pse kishte qenë në Shqipëri asgjë nga këto nuk i kishte bërë përshtypje. “Si janë dhe këta të huajt, - thashë me vete,- vetëm të kapin gabimet e tjetrit dinë”. E ndërsa kujtoj paradën e modës me firmat mw tw shtrenjta, bërë në Bruksel nga ministrat tanë të të gjithave qeverive, të atyre që janë e atyre që ishin më parë, më kalojnë para syve ata të shkretët që  gdhijnë me shpresën se do ta arrijnë ta ngrysin edhe një ditë. Nuk i dihet ndoshta gjakësi atë ditë mund të ketë nishan më të mirë. Gjakësi sillet rrotull si një hije që pret gjahun e tij. Nuk më shqitej nga mendja “”Prilli I thyer” i Ismail Kadarësë, lexuar në fëmijërinë time të hershme. Më bëri aq shumë përshtypje e meqë jam kurioze e madhe nga natyra (kjo për të keqen time), i vura detyrë vetes të mësoja që në atë kohë ç’na ishte kjo gjë e madhe që na mbante emrin Kanuni i Lekë Dukagjinit. E që në atë kohë, ndonëse fëmijë, unë e mësova që në bazë të kanunit të Lekë Dukagjinit ishte e ndaluar të vrasësh gra e fëmijë. Si ka mundësi që nuk e dinë ata që vrasin në emër të tij?! Të krijohet një paralelizëm i dhimbshëm me luftëtarët e ISIS, që vrasin në emër të kuranit. As bibla dhe as kurani nuk lejojnë askënd të vrasësh në emër të Zotit.  Por me ISIS le të merret bota, po punëve tona si do i vejë halli? Se të kërkosh me domosdo të futesh në shtetet anëtarë të Bashkimit Europian, e ndërkohë që një pjesë e mirë e vendit është e mbyllur brenda për shkak të një ligji që nuk egziston, këtu ka një kontraditë të madhe. Në librin e Teodor Kekos “Shënimet e një gruaje”, diku mes rreshtave thuhet: “Ti je mbret! Mbret ka atje ku flihet gjumë! Po gjumi flehet me sy mbyll e s’ka as mbret e as Francë e as qejf kur gjindja i ka sytë hap kokërr!... Më lindi vetvetiu pyetja: po ne a i kemi sytë hapur? Hapur i kemi, por mesa duket nuk shohim asgjë. Bëjmë një sy qorr, teksa mjaftohemi me një kothere bukë, dhënë për fushatë. Është si puna e asaj përrallës që më duhet ta vjedh se nuk ja di autorin, por fundja po nuk vodhe pak nuk ka as origjinalitet. “Ka rënë kolera në qytet. – Larg fshatit tim! Kolera erdhi dhe në fshat. – Larg shtëpisë sime! Kolera erdhi në shtëpi. – Larg b… sime! Por mesa duket ne mbajmë sytë hapur vetëm për skandalet e rradhës që ndodhin në Tiranë, seç ndodh më tej është larg…