Nuk kërkoja shumë, vetëm pak më tepër jetë...

Nuk do të kërkoja shumë vite, vetëm pak më tepër seç pata mundësi të kisha. Sikur të kthehesha dhe një herë mbrapa, çfarë nuk do të bëja... Të gjitha ato që lashë pezull, do t’i mbaroja me një frymë. Do të isha i ndërgjeshshëm që kohë nuk do të kisha shumë. Askush nuk ka kohë të tepërt, por e kuptojmë vetëm kur e humbim dhe nuk e kemi më. Nuk do të rrija më në kafetë e mbushura plot. Nuk do të dilja pa asnjë shkak nga shtëpia. Do të kisha shumë më tepër kohë, vetëm për ju.

Njihemi shumë pak, ajo çfarë ka mbetur tashmë nga unë janë vetëm foto të shumta të varura në dhomë. Vij natën ju shoh në gjumë, teksa flini. Shpesh jeni të zbuluar e më dhemb në shpirt që nuk mund t’ju mbuloj dot. Më keni aty sa herë kolliteni, apo keni ftohtë. Më keni aty dhe në çdo ditëlindje. Sa pak kohë pata fatin të jem aty! Nuk më mjaftuan ato vite që t’ju puthja pa fund. Do të kisha dashur më shumë, duhej të isha aty kur të më thërrisnit në emër, kur të qeshnit apo zemëroheshit me mua. Do të doja të shihja sytë tuaj kur t’ju zgjoja çdo mëngjes. Do të kisha dashur shumë! Sa shumë gjëra do të kisha dashur të bënim bashkë! Do të më tregonit, apo jo edhe për vajzën e parë që do të dashuronit?!

Edhe sa pak vite jetë do të kisha dashur! Nuk e di! Do të doja ndoshta për të ndenjur me ju një pafundësi. Por, nëse kjo nuk do të ishte e mundur, do të doja të kisha aq kohë sa të shikoja ju të rriteshit edhe pak. E dija që, padrejtësisht ditët i kisha të numëruara, por të paktën të kisha kohë deri sa të shkonit ju në klasën e parë. Do të kisha dashur t’ju shikoja ashtu me çanta në kurriz, teksa përplaseshit me njëri-tjetrin kush të dilte i pari nga dera e shtëpisë. Sa do të më pëlqente t’ju shikoja të ziheshit për vendin e parë të makinës, duke e ditur që të dy do të uleshit mbrapa. Do të më pëlqente edhe kur do të ankoheshit për mësuesen, shokët e klasës, apo kur të më tregonin prapësitë e bëra një ditë më parë.

Nuk patëm kohë as të përshëndeteshim si burrat, ishit aq të vegjël atë ditë sa nuk doja t’ju trembja, nuk dija çfarë t’ju thoja, e ndaj ika ashtu atë pasdite të ftohtë janari.

Ju nuk kishit mbushur ende 3 vjeç, unë nuk desha, ju betohem, por Zoti kaq na lejoi të jemi bashkë, vetëm kaq jetë më kishte dhënë. Sikur të kisha edhe pak vite jetë, sa për t’ju puthur duar e këmbë…

Ti prapë do të ikësh

E mban kur të lashë vetëm atë ditë, të çova në shkollë si çdo mëngjes, nuk e ktheva më kokën, u nisa larg. Nuk doja të të kisha pranë, të shikoja sytë e tu kur të ngjisja përfundimisht shkallët e avionit. Madje bëra “sherr” dhe me babanë tënd. Ai donte që të kishte me vete edhe për pak orë. Por unë nuk ju binda, e dija që nuk do të përmbahesha e duke të patur ty aty pranë,  ndoshta edhe nuk do të kisha ikur. Më mirë mos të të shikoja, kështu do ta kisha më të lehtë.

Prisja të takoheshim shumë shpejt, punë ditësh, e shumta një muaj, ndaj dhe mora të gjitha rrobat e tua me vete, e mban mend? Ato këpucët e dimrit ngjyrë kafe, që të rrinin aq bukur e nuk i kishe veshur asnjë ditë pasi kur t’i solla ishte verë, i mora me vete. Ti do të vijë shumë shpejt e nuk doja që të të rëndonin rrugës. Ishe ende fëmijë, një valixhe e madhe vetëm sa do të pengonte. Vendi ku do të shkonim ishte i ftohtë, do të kishe nevojë për to. Ti nuk i veshe ato kurrë, pasi kur u takuam nuk ishe më fëmijë, por burrë.

Ti nuk erdhe! Iku një javë, e më pas shumë të tjera. Kaluan muaj e vite, sa shumë ditëlindje t’i festova duke qarë. I shova vetë qirinjtë e tortës, fshehurazi tët eti, i cili nuk duronte të më shihte në lot. Unë nuk isha pranë as ditën kur ti u bërë gati të shkoje në mbrëmjën e maturës, u mjaftova me fotografitë që më nise. Ishe veshur me kostum, sa bukur të rrinte, sa shumë ishe rritur!

E mban mend atë ditë më në fund ti u paraqite në ambasadë, epo i thashë vetes se vitet e pritjes kishin mbaruan. Aq e lumtur isha sa nisa të shikoja për biletën tënde në internet, do të vije me avionin e parë. Nuk duroja dot më! Por, ata sërish thanë: “Jo!”

Nuk u dorëzuam as atë rradhë, tashmë ishim aq pranë, megjithëse kishte kaluar aq kohë.  Shpeshherë netëve vonë me kujtohej filmi “Nëntori i Dytë”, aty ku i madhi Sandër Prosi në rolin e Ismail Qemalit thotë : “Vetëm shqiptarët njohin brenga të tilla.” Dhe është e vërtetë, vetëm zemra e një nënë shqiptare e di çdo të thotë e tillë vuajte e tillë brengë.

Tashmë ti je këtu, e di kam humbur një pjesë të jetës tënde gjatë kohës që nuk të pata pranë, ndoshta do të kishe dashur të më thoje shumë gjëra, që tani e di që s’do të m’i thuash më. Por, jam e lumtur, ti u diplomove dhe unë isha aty, në krahun tënd. Madje edhe pse u vesha me taka ti je rritur aq shumë sa unë mezi arrija tek shpatullat e tua, por unë jam e gëzur për këtë. Ti tashmë je një zog i lirë, ke hapur krahët në kërkim të jetës tënde. E di që shumë shpejt sërish do të fluturosh larg meje, por kësaj here askush nuk mund të na ndajë.

Vonë

Zëri i dy grave që nuk pushojnë së foluri një moment teksa ti udhëton në mëngjes me metro, të bie në kokë si tik-tak-u i orës, që megjithëse ti e shtyp disa herë, ajo sërish refuzon të të bindet derisa të arrijë qëllimin, të të zgjojë.  Mendon me vete se po të ishte kohë dreke edhe do t’jua falje apo do t’i kuptoje, por jo në atë orë, në pikë të mëngjesit kur ti mezi mban sytë hapur ato flasin gjithë pasion.

Situata në tramvaj bëhet më e qetë, më pak njerëz, të cilit flasin me vete me zë të ulët, të paktën kështu duket, pasi nga flokët mezi i vë re kufjet e vëna në vesh. Rrufis kafenë time, marrë në “coffe to go”, gjithmonë më ka pëlqyer ky stil i të jetuarit të gjërave me shpejtësi, në udhëtim. “Gjumë kemi kohë të flemë kur të vdesim”, ka thënë dikush që mua as më kujtohet se cili.

Teksa  tramvaji duket sikur fluturon në urën e famshme “Erasmusbrug”, shikoj që rrezet e para të diellit (ato mëngjese të pakta kur ka diell), prekin sipërfaqen herë të pastër e herë të turbullt të lumit Maas, humbas në mendime. Fundi i fundit e di që kam edhe gati 10 minuta për të mbërritur në shkollë, edhe nëse nuk do e kem mendjen zëri që njofton çdo stacion do të më kujtojë, ndaj jam e lirë të ëndërroj.

“Mrekulli, - thashë me vete - edhe në Tiranë më në fund do të ndërtohet një tramvaj. Punë e madhe që bota nuk bën më propagandë për zgjedhje ndërtimin e një tramvaji, por të paktën le të bëhet. Ne gjithmonë kështu i kemi shijuar gjërat. Në çdo fushatë zgjedhore; a nuk shtrohet rruga para lagjes? Nuk prish shumë punë nëse asfalti i shtruar nuk do të mbajë shumë, pasi është parashikuar të hidhet sërish në fushatën për mandatin tjetër.”  Mbaj mend që ndërtimi i tramvajit u premtua që në zgjedhjet e vitit 2011, nuk ka kaluar shumë kohë, pushtetarët kanë patur të tjera halle me të rëndësishme se ajo vepër, e ndaj u kujtuan sërish tani. Po si i thonë ndër kohëra “më mirë vonë se kurrë”.

Meqë teknologjia është në fazën e saj të lulëzimit, e meqë të gjithë ata që kisha afër ishin duke zbardhur dhëmbët në Facebook, whats app, viber, twitter, e kush e di tjetër çfarë, vendosa të bëj dhe unë si ata. Me një lëvizje të shpejtë i kërkova google të më tregojë se në çfarë viti ishte krijuar tramvaj i parë në botë. Njëkohësisht mendova se google ishte një gjetje e jashtëzakonshme, bindej menjëherë, pa shumë fjalë jo si ato gratë llafazane me të cilat më dukej që sapo isha ndarë.

Shtanga! Idea për ndërtimin e një tramvaji ishte hedhur në vitin 1804, në Wales në Britani, ndërsa kishte filluar funksionimin në vitin 1807.

Epo thashë ne kemi qënë vend komunist,  i lidhur ngushtë më Bashkimin Sovjetik në atë kohë. Edhe aty përgjigjja ishte - 1872.  Mora frymë thellë!

Atëherë, zëri djallëzor ngriti krye, duke më pyetur se çfarë kërkoja të dija me saktësi? Mos vallë po kërkoja përgjigjen e pyetjes se përse nuk ishte ndërtuar në Tiranë kohë më parë?! Jo! Kjo ishte kërkesë e madhe ndaj vetes në atë mëngjes.

Lidhja e dy skajeve të kryeqytetit me një tramvaj më pëlqen si ide, ndaj nuk doja t’a lija mendjen djallëzore të pyeste më tepër. Por ajo sërish ngriti krye e nuk donte t’ja dinte çfarë pëlqeja apo jo unë. Kësaj here më foli me një zë të ulët, a thua se kishte frikë mos e dëgjonte një grua aziatike që kisha pranë. “Kot mundohesh që kërkon sa andej-këtej, asgjë të re nuk do të gjesh”, - më thoshte zëri. Madje vazhdonte duke ma mbushur mendjen se tramvaji duhej të ndërtohej pa shumë bujë, po të kishin mundësi gjatë gjithë natës. Ndoshta vetëm në këtë mënyrë do t’i hidhin hi syve “google-it” apo ”Wikipedia-s” që tramvaj ka qenë aty kohë më parë, ato thjeshtë nuk e kanë shënuar, ato thjesht kanë gabuar. Pra faji nuk do të ishte yni, por si gjithmonë i të tjerëve. Edhe qytetarët kur të zgjoheshin në mëngjes do ta merrnin të mirëqenë, sikur e kishin patur aty prej 100 vjetësh, pasi ashtu i takon të jetë. 
Zëri elektronik i tramvajit që më njoftoi stacionin  ku duhej të zbrisja nuk më la të bëja kërkime të tjera, për Kinën për shembull, se kush e di çfarë do të kisha nxjerrë?! Nuk rri dot pa e thënë: daton në vitin 1899. Kur llogarita se në çfarë viti jetojmë, rrudha buzët, madje s’më pëlqeu më as kafeja që tashmë ishte bërë e ftohtë.