Powered By Blogger

Saturday, February 20, 2016

Coming soon ;)



Ora 5 e mëngjesit e gjeti duke shëtitur rrugëve të qeta të Parisit. Ishte vetëm, ai dhe rrugicat e lashta të dashurisë, i lumtur ashtu siç s'mund të ishte askush tjetër.
Me gjasë edhe pemët, gurët po gëzonin bashkë më të. U ul në një prej shëtitoreve buzë Senës, hoqi këpucët dhe futi këmbët në ujë. Ndjeu ftohtë. Sena po e guduliste lehtë e dukej sikur i thoshte: “Ah qerrata, qerrata, re dhe ti në dashuri. Askush nuk i ka bërë ballë aromës së qytetit tim. Është dehëse, e mbushur plot më ndjenjë, pasion. Ajo mund të gjendet vetëm këtu, askund tjetër, në asnjë vend, në një asnjë shtet.”
"Sa çudi!" -  mendoi me vete.
Por ai lumë magjik i fliste sërish.  Ishte çmendur vallë?! Tundi kokën, por sërish lumi  vazhdonte në të tijën. "Emma është e zgjedhura jote, mos ki turp, unë e di, unë di edhe shumë histori të tjera. Të gjithë të dashuruarit e gjejnë kohën të qahen tek unë. Ndaj dhe unë nuk shteroj kurrë, marr forcë nga dashuritë tuaja, gëzoj e qesh bashkë më ju, por edhe qaj, qaj shumë në ditët e furishme, atëherë kur jam e turbullt, e nervozuar, kam qarë e ndjerë një dashuri të shkuar."
Këmbët i ishin bërë akull nga uji i ftohtë, por nuk e ndjeu aspak. Dëgjonte gjithë vëmendje historinë e Senës kaltëroshe.  Atë mëngjes, edhe Sena gëzonte për dashurinë e tij.
Ndenji ashtu, së bashku me Senën përqafuar, deri kur rrezet e para puthën ëmbël tokën duke treguar ardhjen e një dite të re.

No comments:

Post a Comment