Harruar

Të harrohesh nga bota është diçka, por të harrohesh nga krijesa që ti i ke dhënë jetë është diçka tjetër. Kjo dhemb, e dhemb shumë në shpirt. Mos vallë harresa do të thotë të jetohesh kohët moderne?! Nuk do të doja të kisha fatin e saj. Fatin e kujt? Të një moshuara të ardhur para disa ditësh në Tiranë në kërkim të së bijës. Ajo nuk e dinte, nuk e mbante mend adresën e saj, apo mos ndoshta dhe më keq akoma nuk kishte qenë kurrë në shtëpinë e saj. Nuk dua të mendoj që plaka e shkretë kishte ngatërruar qytet, ndoshta vajza e saj nuk jetonte aspak në Tiranë, por në një tjetër vend. Ndoshta edhe nuk e kishte një vajzë, por mendja e saj prej plake i thoshte se dikur kishte patur një të tillë. Mbante mend ditën kur e lindi me aq shumë dhembje, ndaj duhej me patjetër të kishte patur një vajzë.

Nuk më doli nga mendja tërë ditën kur pashë lajmërimin për “humbjen e saj” në Facebook. Ajo kishte përfunduar në një rajon policie të kryeqytetit. Nuk dua të jap emrin e saj, pasi si ajo mund të ketë shumë, ndaj mbart mbi vete të tjerë emra që kanë të njëjtin fat. U tregova indiferente nuk komentova asgjë, fundja nuk ishte problem im, nuk e njihja fare as plakën e as të bijën nëse ajo vërtet ishte. Por ama nuk mund të mos më bënin përshtypje komentet që lexova në atë lajmërim të shkurtër. Edhe në këtë rast e kishte fajin shteti, po ç'faj ka shteti këtu, ndoshta ka shumë! Të tjerë thonin që e kishte fajin policia, e të tjerë adresa e së bijës së munguar.

Ndoshta faj kemi pak të gjithë ne, duke harruar që një ditë sa hap e mbyll sytë do të gjendemi në të njëjtën moshë, “plakja s’ka kthim”. Mua më tremb kjo fjali, unë nuk dua të jem e harruar. Më tremb fakti që im bir mund të iki larg, duke më lënë fillikat. A thua do të më marrë në telefon, apo të më sjellë një tufë lule për ditëlindje? Ndoshta as nuk do ta mbajë mend fare. Megjithëse ka kohë derisa të vi ajo ditë, më mire të merremi me plakën në fjalë, fundja dikush tjetër do të merret me hallet e mia.

Mos ndoshta të dyja nënë e bijë kanë dashur që të mos dinin ekzistencën e njëra-tjetrës, por pastaj nëna është penduar dhe e kërkon, kush e di çdo t’i thotë, të fundit fjalë.

Edhe gjyshja ime ka një telefon, ajo nuk i njeh as shkronjat e as numërat, por ama di ta hapë kur dikush kujtohet.  Sa mire që ne kujtohemi për të! Mendova edhe për të bijën e saj sesi mund të harrojë të ëmën, kur unë flas çdo ditë me mamanë time në telefon; di edhe sa herë ka patur dhembje koke, kur ajo me tregon natyrisht.

Por nuk di pse nuk i vura vajzës së saj edhe shumë faj. Nëse do të ekzistonin qendra për të moshuar, ashtu siç duhet vërtet të jenë, ndoshta dhe kjo nënë e vajza e saj nuk do të humbeshin e ishin pa adresë. Nuk do të bëheshin statuse në Facebook, material për shkrim në një blog që ndoshta askush nuk do ta shohë. Por edhe nëse qendra të tilla do të ekzistonin, me të gjitha standardet me çfarë do të paguajë e shkreta plakë; me një pension që ndoshta nuk i kalon 100 mijë lekë, e atëherë shteti paska faj. Paska vërtet shumë, përtej deklarave boshe që bëhen çdo ditë në televizor nga ministra që qeshin para kamerave, ky është realiteti ynë. Dikush e lë të harruar, dikush tjetër shkon më tutje dhe më keq duke e vrarë. Kjo vdekja fizike vjen e të merr, të hedh tutje në dy metra dhe, ndërsa harresa, pa nam pa nishan vret më tepër. Më lind në kokë një pyetje naive, nëse të moshuarit do të kishin vendin e tyre nuk do të bëheshin “barrë”, për fëmijën në këtë jetë kaq të ndërlikuar, besoj se do të shmangeshin të tilla ngjarje harbute. Por edhe nëse këto qendra, të cilat ne rëndom i quajmë me emrin jo dashamirës “azil”, do të ishin të përshtatshme, atëherë do të ngriheshim ne. Gojët e liga të “plakave të lagjes”, të cilat jemi unë dhe ti, nuk do të linin pa thënë : “Turp që bëri i biri ose e bija e filanit, lihet ai prind në azil?! Dhe ne që e mbanim në gojë për mirë”.  Nuk i dhashë dot asnjë zgjidhje, vetëm thashë me vete “sa mirë që atë kohë e kam ende larg”!