Alba Nallani parkoi makinën e saj
të bardhë; ‘Porche Cayenne”, në rrugën më të populluar të Tiranës: aty ku e
shihnin të gjithë. Sido që të vinte puna, ajo duhej të faktonte që e kishte
kaluar të gjithë fundjavën në kryeqytet. Nëse do t’i duhej, nuk e kishte të vështirë
të gërmonte në fund të dheut, e të blinte dy dëshmitarë të rremë. Kohët e
fundit shumë njerëz e kishin halë në sy; ndaj duhej të lëvizte pa tërhequr
vëmendjen e askujt. Pasuria e saj ishte bërë burim xhelozie. Një gabim i vetëm
në llogaritjen e këtyre detajeve të vogla mund t’i shkaktonte asaj humbjen e
miliona eurove. Kjo nuk duhej t’i ndodhte në asnjë mënyrë.
I shoshiti me mendje të gjitha rrugët e mundshme. Duhej të hynte e të dilte në
Greqi, pa rënë në syrin e askujt. Kjo do të thoshte që të mos kishte asnjë
regjistrim të emrit të saj në pikat kufitare, pra asnjë vulë në pasaportë.
Pika e kalimit kufitar të
Kapshticës ju duk si më e favorshmja, e dinte që policët e të dy doganave
bliheshin për pak para. Futi në dy zarfe të bardha nga një mijë euro, lëpiu
kapakët, për t’i ngjitur sa më mirë dhe i fshehu me kujdes mes disa letrave që
do të mbante në cantën e dorës. Mori
me vete pak rroba, nëse do t’i duheshin të tjera, Athina kishte dyqane plot.
Futi në valixhen e vogël “Samsonite”, disa të brendshme, sic ja zuri dora, si
dhe dy palë pantallona e dy t-shirt-e. Veshi një palë jeans-e të vjetra, një
pulovër që as vetë nuk dinte pse e kishte ruajtur në fund të dollapit, gjeti
dhe një palë këpucë të zeza me fare pak takë. “Po më pa njeri të veshur kështu, nuk do t’i besojë syve”, vuri buzën
në gaz. “Ky është qëllimi: Të mos më njohë
askush!” mendoi me vete. Më pas mori laptopin, prej nga do ta bënte
transferat bankare, dy telefona, si dhe futi në portofol një tufë me
kartmonedha njëqind euroshe. “Nëse më
duhet të fsheh gjurmët, duhet ta bëj sic duhet!” – kartat e kreditit i kyci në një sirtar; brenda
dollapit të madh të rrobave. Nuk duhej të vonohej, cdo vonesë mund t’i
shkaktonte probleme në kufi, ndaj telefonoi një taksi dhe zbriti me shpejtësi shkallët
e pallatit. Në ashensor mund të takonte pikërisht ata që nuk duhej.
Ishte mëngjes herët kur e la Tiranën, të mbulur nga një
mjegull e shi i imët. Alba e urrente atë lloj kohe dhe falenderonte Zotin që
kjo nuk ndodhte shpesh. Hodhi krahëve një xhaketë sportive dhe nxitoi drejt
makinës që po e priste në rrugë. Shoferi i taksisë i hodhi një sy nga koka te
këmbët; njëqind euro deri në Kapshticë ju duken shumë për vajzën që ishte veshur si
mos më keq. “Paratë i dua që në fillim,” i tha ai duke mos i besuar Albës. Ajo
ngriti vetullat, e pa me ironi dhe i vuri paratë në dorë: “Kusurin mbaje, pije
kafe! Tani nisu!”, ja ktheu ajo. “Ja
c’ndodh kur njerëzit gjykohen nga ato që kanë veshur.”
Rruga deri në Kapshticë ishte e gjatë; ndaj kishte kohën
e mjaftueshme për të bërë e ribërë plane. E megjithatë, nuk arriti të mendonte
thuajse asgjë. Ju duk sikur e shkuara po e përndiqte, e gjithë jeta e saj i kaloi
para syve në ato pak orë, teksa lëvizte sa majtas - dhjatas në sediljen e pasme
të makinës. Kujtoi kohën kur ishte adoleshente; mosmarrëveshjet e saj me nënën
dhe babanë; jetën e varfër në fshatin e saj të largët dhe dëshirën e madhe për
të mos qenë më pjesë e tyre. Disa herë tundi kokën për të larguar ato pamje të trishtuara
që i vinin në mendje. E, kur më në fund taksia ndaloi, ju duk sikur u clirua.
Nuk shkëmbeu asnjë fjalë më shoferin, i cili nuk kishte pushuar së foluri që
kur ishin nisur nga Tirana. Sa do të donte të kishte një telekomandë që të mund
ta kontrollonte, do ta kishte vënë me dëshirë, që në momentin që vuri këmbën në
makinë, në gjendjen: pa zë. Nuk i tha asnjë fjalë, nuk donte që ai ta mbante
mend për asgjë. Hodhi një sy jashtë dritares e pa që 5 makina të tjera qëndronin
në rradhë para saj. Me delikatesë, që të mos i prisheshin thonjtë që leu gjatë
rrugës, nxori telefonin celular dhe mori në telefon Ylli H; policin që ndodhej
atë paradite në pikën kufitare shqiptare. Priti pak caste, dhe një djalë i gjatë
rreth dy metra, u drejtua drejt makinës së saj. Ai i hapi derën dhe Alba zbriti
si një zonjë e rëndë. Ato pak metra rrugë, ishin të mjaftueshme që Alba t’i
jepte zarfet e bëra gati më parë. “Njëri është për ty, tjetri është për grekët,
sic folëm në telefon. Do të kthehem javën që vjen, sa më shpejt të jetë e mundur,”
i tha ajo policit, që ishte bërë i kuq në fytyrë. Nuk e mori vesh, nëse ajo e
kuqe ishte nga dielli, apo nga zarfet me para, por fundja kjo pak rëndësi
kishte për Albën. Ai e shoqëroi deri në kufi dhe së bashku me kolegun e tij
grek Dimitri Kazanopulis, i uruan rrugën e mbarë.
Trak – truku i hapave të saj në asfalt, prishi qetësinë
e asaj mesdite në atë pikë kalimtare, ku syri s’të zinte gjë tjetër vesce
pluhur e gur. Nuk kishte shumë makina në anën greke, ndaj “audin” e Sandrit e
dalloi që prej së largu. Me t’u futur në makinë u rehatua. Që prej atij
momenti, plani i saj nisi të numëronte orët mbrapsht. Nuk kishte më kthim
mbrapa. Ishin në lojë shumë para.
– Si shkoi rruga shpirt, u lodhe? – e pyeti Sandri. – Më
fal që nuk mora dot limuzinën, e di që ti e ke shumë qejf, por do të binim shumë
në sy. Një limuzinë mbahet mend mirë në Kapshticë.
Ajo e pa dhe qeshi, nuk tha asgjë, sikur dikush i
kishte ngrënë fjalët. Sandri i dukej si një botë tjetër. Ai e puthi lehtë,
ishte i lumtur që kishte Albën sërish pranë, kaq i mjaftonte për ta bërë të
lumtur. Që kur e kishte njohur, jeta e tij nuk kishte qenë më monotone.
– Merre, – i tha i tha ai i zgjati ai një gotë
shampanjë, që kishte futur në një ftohëse akulli, improvizuar bukur. – Do të ngremë një dolli për ty dhe për të ardhmen e re.
Me kaq shumë para, do të mund të bësh c’të duash.
– Prit paratë duhet të kalojnë më parë në llogarinë
time, pastaj unë mund të bëj c’të dua, – i tha ajo duke e parë
më një vështrim, që dukej se ende nuk ishte gati për atë që do t’i duhej të
bënte. Ai i zgjati sërish gotën.
– Mos u mërzit, do t’i realizosh të gjitha. Kam gati dhe
pasaportën e re. Asgjë nuk është e vështirë për ty. Mos ma prish! Le të pimë
tani…!
E nesërmja e gjeti Albën duke kontrolluar numrat e
llogarisë bankare. Iku mëngjesi dhe paraditja e, pothuajse shkoi dhe dreka e
asgjë nuk ishte regjistruar ende në llogarinë e kompanisë “Alsa”. Kur i humbi
shpresat se do të ndodhte atë ditë, shuma e parave prej 3.5 milion euro, u
depozitua në llogari. Sytë i bënë xixa, e zemra filloi t’i rrihte me vrull.
Gishtat që shtypnin tastierën e kompjuterit sikur nuk po i kontrollonte dot;
ndaj i shkroi numrat në një copë letre. Shënoi me kujdes numrat e llogarisë
bankare të Sandrit, në Dubai: AE0703312345678901223465. I kontrolloi dhe një
herë dhe pastaj i shtypi, sikur po thyente vezë, një nga një në kompjuter. I
verifikoi duke i thënë me zë të lartë, si për të bindur veten, dhe pastaj
shtypi butonin: dërgo. Kërciste gishtat duke pritur me padurim mesazhin
konfirmues në anën tjetër të kompjuterit.
“Dreq, kjo gjë
do të më hajë kohë, derisa të verifikohen paratë. Sa inat që nesër është
fundjavë, për të mbyllur gjithcka, do të më duhet të pres deri të hënën. Më të
kaluar paratë në Zvicër, do të nisem. Nuk do të qëndroj më asnjë sekondë në Tiranë.
Ai qytet nuk është për mua asgjë; unë mora prej tij c’ishte e mundur. Tani nuk
ka mbetur asgjë më për të marrë,” mendoi. E dinte që një shifër e madhe
parash po luante ping - pong sa në një bankë në tjetërë, ndërsa ajo priste me
ankth. “Sa ide gjeniale të krijosh një
firmë fantazmë e të përfitosh një shumë të tillë. Kam aq shumë para, sa mund të
blej një ishull në Greqi. E di që nuk është keq: një shqiptare që ju bën karshi
grekëve në këtë kohë krize,” vetëm idea e bënte të lumtur.
“Transferta u përfundua!” u shfaq më në fund në
monitorin e laptopit të saj. “Mbaroi
dhe kjo punë!” tha me zë të lartë dhe
u shtri sa gjatë gjerë mbi kolltukun e rehatshëm të Sandrit.
– Tani jam e gjitha për ty i dashur, do të pimë e do
të bëjmë dashuri deri nesër në mëngjes, – ju drejtua ajo Sandrit që gjatë
gjithë kohës ndiqte lëvizjet e saj pa bërë zë.“Le të gëzojë dhe sonte, do të jetë nata e fundit për të,” i tha mendja tinzare. Sandri e zuri për krahu dhe e vuri mbi prehrin e tij; filloi ta
zhveshë dalëngadalë. Trupi i saj i brishtë, kthehej në magji, në diell, në hënë;
në një këngë të pakënduar. Ai futi kokën midis gjinjve të saj (që kush e di sa para
kishte dhënë për operacionet plastike) e dukej sikur thoshte me zë të lartë: mos
më zgjoni, kjo është parajsa që dua.
“Prokuroria
nuk do ta zbulojë kurrë këtë mashtrim 'të vogël', por edhe nëse do të ndodhë e
kundërta, ‘ne’ do të jemi shumë larg. Atje ku ligji s’ka asnjë forcë mbi ne. Do
të jemi njerëz të tjerë, askush nuk mund të na prekë, cfarë mendjeje!” mendonte Alba, ndërsa Sandri kishte zhytur kokën në gjoksin
e saj.
No comments:
Post a Comment