Ishte
e ëmbël e shijshme, ashtu siç goja e saj nuk kishte provuar kurrë më parë. Bëhej
fjalë për një çokollatë “Leonidas”, të cilën ajo vajza pa emër nuk kishte
provuar në 10 vitet fatkeqe të jetës së saj. Dridheshin duart e vajzës së gjorë, teksa përpiqej të hapte një kuti me çokollata, dhuruar nga gazetari belg. S’kishte
marrë kurrë një dhuratë në jetën e saj, ishte aq e bukur sa i vinte keq ta
prishte. I ati i saj mezi siguronte bukën e gojës me ato pak para të falura e te mbledhura për lëmoshë.
Bëhet fjalë për një familje të ngujuar nga gjakmarrja në Shkodër, ashtu si dhe
shumë të tjera në veri të vendit. Vajza kishte lindur e murosur, brenda aty katër
mureve. Nuk dinte ç’íshte drita e diellit, nuk dinte ç’do të thoshte të lozje me fëmijët në oborr, të shkonte në shkollë, të vishte një fustan me lule kur të
vinte pranvera, xhup të ri e këpucë të reja, kur të vinte dimri. Kishte lindur në
faj. Në faj?! Po kush e tha, kush e vendosi 20 vjet më parë? Më tronditi
dokumentari i një gazetari belg, i cili s’kishte lënë skutë e vend të Shqipërisë
pa vajtur. U ndjeva keq, në faj, kur i pashë ato pamje. E kur një mikesha ime
holandeze më pyeti si mendoja për dokumentarin, u përgjigja duke u përtypur: më
vjen keq, të pranoj një të vërtetë të hidhur. I harrova rrugët që dukeshin
sikur sapo kishte kaluar Skëndërbeu me kuajt e tij, e që nga ajo kohë s’kishte
vënë dorë njeri. Ajo që me vrau e mbeti në mendje ishte ai burrë që tha: më uro
të më marrë vdekja sa më parë! Kishte 20 vjet që qëndronte i mbyllur brenda, për
një vrasje të bërë nga i vëllai. Jetonte me ç‘t’i falnin. Nuk ja mbaj mend
emrin, por ç’rëndësi ka, në mos sot, nesër ai nuk do të jetë më. Ai është aq i
shumtë në numër, si ai është edhte ai tjetri, edhe ai pak më tutje, sa shumë!
Sa turp! E ndërsa shoh politikanë që çirren e ngelin pa zë në mes të Tiranës për
një copë votë, pyes veten se deri kur do të vazhdojë ky palaçollëk që ndodh në
një copëz vend që mezi mbajnë frymën gjallë 3 milion banorë. Është diçka më tepër
se 3 milion, por ajo pjesa “më tepër” jeton në luks e nuk e njeh pjesën tjetër
që vuan çdo ditë si dikur Migjeni thoshte: “Bukën e përditshme falna sot”. U
ndjeva keq në 2010 kur isha pjesë e një grupi gazetarësh ndërkombëtare, ( ja me këtë
rast po tregoj që kam qenë dhe pjesë e tillë) një gazetar i televizionit
holandez, posa mori vesh që unë isha nga Shqipëria më tha: ju keni akoma kanunin.
Pse nuk më pyeti për diçka tjetër dreqi e mori, per discot në jug të vendit, për
shkuma party-it që bëhen atje, për vajzat që vishen (zhvishen) nga blloku. Edhe
pse kishte qenë në Shqipëri asgjë nga këto nuk i kishte bërë përshtypje. “Si
janë dhe këta të huajt, - thashë me vete,- vetëm të kapin gabimet e tjetrit dinë”.
E ndërsa kujtoj paradën e modës me firmat mw tw shtrenjta, bërë në Bruksel nga
ministrat tanë të të gjithave qeverive, të atyre që janë e atyre që ishin më
parë, më kalojnë para syve ata të shkretët që gdhijnë me shpresën se do ta arrijnë ta
ngrysin edhe një ditë. Nuk i dihet ndoshta gjakësi atë ditë mund të ketë nishan
më të mirë. Gjakësi sillet rrotull si një hije që pret gjahun e tij. Nuk më
shqitej nga mendja “”Prilli I thyer” i Ismail Kadarësë, lexuar në fëmijërinë
time të hershme. Më bëri aq shumë përshtypje e meqë jam kurioze e madhe
nga natyra (kjo për të keqen time), i vura detyrë vetes të mësoja që në atë kohë
ç’na ishte kjo gjë e madhe që na mbante emrin Kanuni i Lekë Dukagjinit. E që në
atë kohë, ndonëse fëmijë, unë e mësova që në bazë të kanunit të Lekë Dukagjinit
ishte e ndaluar të vrasësh gra e fëmijë. Si ka mundësi që nuk e dinë ata që
vrasin në emër të tij?! Të krijohet një paralelizëm i dhimbshëm me luftëtarët e
ISIS, që vrasin në emër të kuranit. As bibla dhe as kurani nuk lejojnë askënd të
vrasësh në emër të Zotit. Por me ISIS le
të merret bota, po punëve tona si do i vejë halli? Se të kërkosh me domosdo të
futesh në shtetet anëtarë të Bashkimit Europian, e ndërkohë që një pjesë e mirë
e vendit është e mbyllur brenda për shkak të një ligji që nuk egziston, këtu ka
një kontraditë të madhe. Në librin e Teodor Kekos “Shënimet e një gruaje”,
diku mes rreshtave thuhet: “Ti je mbret! Mbret ka atje ku flihet gjumë! Po
gjumi flehet me sy mbyll e s’ka as mbret e as Francë e as qejf kur gjindja i ka
sytë hap kokërr!... Më lindi vetvetiu pyetja: po ne a i kemi sytë hapur? Hapur i
kemi, por mesa duket nuk shohim asgjë. Bëjmë një sy qorr, teksa mjaftohemi me
një kothere bukë, dhënë për fushatë. Është si puna e asaj përrallës që më duhet
ta vjedh se nuk ja di autorin, por fundja po nuk vodhe pak nuk ka as
origjinalitet. “Ka rënë kolera në qytet. – Larg fshatit tim! Kolera erdhi dhe në
fshat. – Larg shtëpisë sime! Kolera erdhi në shtëpi. – Larg b… sime! Por mesa
duket ne mbajmë sytë hapur vetëm për skandalet e rradhës që ndodhin në Tiranë,
seç ndodh më tej është larg…
No comments:
Post a Comment