Dielli ishte zhytur me kokë në fund të detit, kur ajo zuri
vend në një tavolinë boshe në atë lokal të vogël; pothuajse të harruar nga
pjesa tjetër e qytetit. Prej vitesh e kishte shmangur qëllimisht atë vend, nuk
kishte pasur guximin e duhur për të vënë këmbën aty, por tani kishte ardhur
koha për t’u ndarë përfundimisht nga e shkuara. Sytë e mbushur me lot i kishte
fshehur pas syzeve të diellit, që megjithëse dielli kishte perënduar, ajo nuk
kishte ndërmend t’i hiqte. Flokët e zeza - të lëmuara - i dilnin jashtë kapelës
së madhe bezhë, që mbante mbi kokë. Pasi vuri cantën e saj të vogël, mbi
tavolinë, porositi një “Chivas Regal” me akull, dhe mori frymë thellë. Sa kohë
e gjatë kishte kaluar!
Kishte qenë vajzë e vogël atëherë kur në një natë pa yje, disa
njerëz të panjohur e nxorën në anën tjetër të detit. Iu kujtua frika dhe
ankthi, kur skafi cante detin dhe errësirën e natës për në një tokë të huaj.
Ajo nuk e kishte kuptuar kurrë se përse e ëma e shiti. E kishte parë me sytë e
saj shukun me para, që ajo kishte mbajtur në duar, përpara se ta vishte e ta bënte
gati për rrugë. Sara mbylli sytë dhe shtrëngoi dhëmbët. Tundi pak gotën e
chivas dhe i mbajti veshë tringëllimës së akullit tek përplasej fort me gotën. Edhe
ajo i ngjante pak asaj copëze të vogël akulli. Gjithë jeta e saj ishte përplasur
brenda disa mureve të frikshme, të kujtesës së saj. Ishte mundur me kot ta
fshinte atë natë. Ishte mundur më kot ta hiqte nga mendja fytyrën e saj;
ndoshta dhe ta falte. Ishte mundur më kot t’i thoshte vetes se e ëma e kishte bërë
atë veprim nga varfëria. Ndoshta me paratë që kishte fituar nga shitja e saj, e
ema kishte shtyrë edhe një muaj më tepër. Po pse nuk kishte shitur motrën tjetër,
pse pikërisht atë?! Ndoshta familja franceze që e birësoi kishte dashur pikërisht
Sarën. Pyetja: përse mua? ja nxirte gjumin pothuajse cdo natë.
Psherëtiu dhe një herë, dhe zgjati dorën drejt cantës. Mori
prej aty një paketë dhe me gishtat e saj të e hollë, e plot delikatesë, tërhoqi
një cigare. Flladi i lehtë që kishte nisur të frynte atë buzëmbrëmje, nuk e
linte cakmakun e saj të ndizej. Vetëm nëpër libra era luan me flokët e vajzave,
në jetën e saj era gjithmonë bënte prapësi. Edhe atë natë kur ajo kishte hipur
në skaf frynte një erë e cmendur…
E vuri cigaren mes buzëve, mblodhi duart grusht për të zenë erën,
dhe më në fund ajo nisi të bëjë pak dritë. Avash, avash, si një kancer që merr jetë, edhe
cigarja e saj filloi të nxjerrë tym. E thithi dy - tri here, dhe më pas një re
tymi doli prej mushkërive të saj. Me sytë që nuk ja ndante detit, rrotullonte
disa herë gotën e chivas që mbante përpara.
Kafeneja e vogël filloi të mbushej plot, por askush nuk i
hidhte sytë drejt saj; askush nuk e njihte. Me një lëvizje instiktive, Sara ngriti
dorën e djathtë mbi kokë dhe rrasi dhe më fort kapelën pas kafkës, e cila në
ato moment dukej se do t’i cahej me dysh. Kishte pasur fatin e mirë që
trafikantët e dorëzuan në familjen e kërkuar, po sikur ta kishin lënë në rrugë,
po sikur t’i kishin shitur organet? Po sikur.... Si nuk i mendoi të gjitha këto nëna ime? Shtrëngoi edhe një herë
fort, gotën e cila desh u bë thërmija. Porositi dhe një tjetër dhe nuk ja ndau
sytë një vajze të vogël që luante me dallgët dhe qeshte sa fuqi të kishte. Ajo
luante pikërisht aty, në atë vend ku asaj i kishte shkelur këmba për herë të
fundit në tokën e saj.
Një zë i njohur, që vinte
nga prapa krahëve, e thirri vajzën e vogël që të kthehej. Sara kishte 40 vjet që
nuk e kishte dëgjuar atë zë. Ktheu pak kokën mbrapa, si për të rregulluar
xhaketën e hollë që kishte varur mbi karrige dhe ndeshi sytë e saj. Katër
tavolina e ndanin, atë që e kishte ndarë një jetë. Për një cast sytë e Sarës
ndaluan mbi të, por e ëma nuk e njohu. Eh, si mund ta njihte? Zemra i rrahu
fort sërish, si atë natë, në atë vend. Trupi ju dridh. Flokët e saj të bardhë,
i binin mbi ballin e mbushur me rrudha. Sytë e saj nuk ishin me ato që Sara
mbante mend. Këmisha që ajo mbante veshur, tregonte që ishte larë kush e di sa here.
Nga fundi i zi, i dukeshin këmbët, nga ku damarët e bërë blu, dukej se nga
momenti në moment do t’i canin lëkurën. Duart i dridheshin, sa herë ngrinte, drejt
buzës së vyshkur, filxhanin e kafesë. Sara u kthye drejt gotës së saj, fshiu
dorën e bërë me djersë në pantallonat e saj të shkurtra dhe bëri sikur kapi një
letër që i kishte rënë në tokë. Kishte bërë kaq shumë kilometra për ta falur atë
grua, por në ato caste nuk e kishte forcën e duhur. Sytë ju errën dhe toka ju
rrotullua. Humbi ekuilibrin dhe u shemb përdhe. Hapi pak sytë dhe pa një dorë
të rrudhur mbi ballë. Qepallat ju rënduan dhe i mbylli prapë. “E zeza c’pati? Ka
pirë shumë. E njeh njëri? Jo. Duket si e huaj, do ta ketë nga dielli”, - dëgjonte
ajo zërat që gumëzhitin sipër saj. Një zhurmë sirene sikur i vinte nga botë
tjetër. Prej atij casti nuk mbajti më mend asgjë.
No comments:
Post a Comment