Copëza jete...

Mendja e saj ishte bërë si një rrjetë merimange. Jeta i ishte ngatërruar në një labirinth, të cilin ajo nuk dinte ta zgjidhte. Zogjtë pushuan së cicëruari dhe njerëzit shkelën pa mëshirë gjethet e pemëve në trotuar. Stinët ja lanë vendin njëra – tjetrës, e gjithcka në qytet ndryshoi. E, kur sythat e luleve, sapo kishin filluar të nxirnin krye nëpër male, bebja e saj e parë, erdhi në jetë. Ajo ndjeu aromën e saj, i preku gishtat e vegjël e, i puthi sytë e mrekullueshëm. Ishte gjaku i saj, fryma e saj, krijesa e saj perfekte.

Por castet e bukura në maternitet, ja lanë vendin të qarave pa fund dhe netëve pa gjumë. Kishte më shumë se dy javë që pothuajse nuk dilte fare nga shtëpia. Aty këtu kapte ndonjë orë gjumë; ku të mundej, e kur të mundej. Nëpër dhomën e saj të gjumit, vinte era qumësht, dhe pelena të palara bebeje. Atë mëngjes, i shoqi u ngrit, veshi një palë tuta dhe me flokët të cakërdisura dhe pa i thënë as mirëmëngjes, u nis drejt kuzhinës. E vogla atë ditë mbushte 3 muaj që kishte ardhur në jetë, por sic dukej ai e kishte harruar, sic kishte harruar shumë gjëra të tjera. Do të shkoj të takoj Sarën, mendoi Ina, në të qindën e sekondës. Dhe duke mos dashur që t’i ndërrohej mendja, veshi shpejt e shpejt Dean. Kontrolloi cantën, dhe u siguruar që kishte marrë gjithcka me vete: qumështin e bebes, dy palë ndërresa ekstra dhe një batanije të hollë. Thonë që bebet kanë ftohtë edhe në verë. Më pas, e vuri vajzën me kujdes mbi krevatin e saj dhe hodhi shpejt e shpejt mbi krye një bluzë të hollë - të vetmen që kishte të hekurosur - dhe ja lejoi vetes dhe një fund pak fare mbi gju. Shkoi shpejt e shpejt një krëhër mbi flokë dhe i zuri ato bisht pas koke. Për të mos u ndeshur me sytë kritikë të të shoqit, tualet nuk vuri fare. Po të mos e shikonte njeri me Dean në krahë do të merrnin për ndonjë studente që po nxitonte për të kapur orët e leksionit.

– Ku shkon më atë fund aq të shkurtër? –  dëgjoi ajo zërin e të shoqit, sapo doli nga dera e dhomës se gjumit. Me bisht te syrin ajo pa nofullat e tij të kërcyera nga inati.

– Do të takoj Sarën, kam pothuajse që kur kam lindur që nuk e kam parë. Dhe një ditë që erdhi në shtëpi, këtu ishte plot dhe ajo ndenji pak.

– Sarën? Të kam thënë njëqind herë të mos e shohësh atë të përdalë, sa herë duhet të të përsëris? – Ulëriu ai. Mblodhi dorën grusht dhe ja përplasi Inës m’u në fytyrë. Një curril gjaku, spërkati pelanat e vajzës, që nisi të qante me të madhe.

– Mos! Mos për hir të qumështit që të kam dhënë, u dëgjua zëri i nënës së tij, që u shfaq pas shpinës së të birit. Ai u kthye drejt saj, e pa me ca sy të zgurdulluar, a thua se donte ta godiste dhe atë. Të dy gratë ishin mësuar me atë sjellje, gjithcka mund të ndodhte. Ai qëndroi ashtu pesë sekonda, me dorën grusht, e më pas doli thuajse me vrap duke përplasur derën pas krahëve të tij. Plaka psherëtiu, mblodhi krahët me njëri tjetrin, sikur po i pushonte mbi gjoks, dhe bëri ca ecejakje nëpër dhomë. Më pas, u kthye drejt Inës e cila kishte fshehur kokën në pelanat e Deas. I vuri dorën mbi supin që i dridhej. Nisi të thoshte dicka, e pastaj ndaloi.  Gjithcka mundi t’i nxirte, ishte një psherëtimë e thellë. Ina ndjeu dorën e saj t’i largohej nga supi, dhe me pas dëgjoi hapa të ngadaltë që po largoheshin nga dhoma. Shtrëngoi Dean fort, dhe nuk mund të ndalonte lotët që i rrinin pa pushim mbi faqe. Zot, ku gabova?

Më pas u ngrit. Vuri pas qafës një napë të laguar me ujë të ftohtë, për të pushuar gjakun, e kishte bërë kush e di sa herë dhe e dinte që do të jepte rezultat. Pastroi mirë e mirë gjakun që i kishte zaptuar fytyrën, ndërroi bluzën dhe veshi një më mëngë të gjata. E dinte që do të kullonte në djersë, por nuk kishte tjetër. Hoqi fundin the veshi shpejt e shpejt një palë jeans, për të shmanguar ndonjë të papritur. Arditi mund të mbinte nga hici, dhe u nis me shpejtësi drejt derës kryesore.

Sytë e plakës u përplasën me sytë e saj. Ina u step. Qëndroi ashtu për disa minuta, me pas lëshoi dorezën e derës dhe u fut sërish brenda. Mbylli derën e dhomës pas vetes, mbeshteti kurrizin pas derës dhe rreshkiti ngadalë drejt dyshemesë. Me mëngën e dorës së djathtë fshiu hundët, lotët vazhdonin t’i binin mbi pelanat e vajzës. Sytë e saj blu, kishin ndryshuar ngjyrë; ishin më të errët, si thellësia e një oqeani. Ajo e shtrëngoi fort pas vetes dhe kafshoi buzën e poshtme për të mos ulëritur me të madhe. “Ah, si nuk kam një grusht të fuqishëm,” ju kujtuan fjalët e Migjenit....