Ik wil een oma hebben

Er was eens een kleine meisje en ze heette Joy. Haar grote wens was om net zo’n oma te hebben als haar beste vriendin Tosia. Daarvoor moest ze iedere dag bidden tot haar ster, heel hoog in de lucht. Die ster was de grootste ster aan de hemel, hij gaf het meeste licht en was ook de allermooiste. Die ster was alleen voor haar. Vaak vertelde Tosia hoe leuk haar oma was. Oma Eva woonde in een mooi en groot huis. Als ze uit Polen weer terug in Nederland was, kon Tosia ieder weekend naar haar toe. Joy wist alles over oma Eva en soms dacht ze dat het ook een beetje haar oma was. Het was niet slecht bedoeld tegenover Tosia, ze wilde alleen zo graag dromen van oma Eva. Ze zou zo graag samen met Tosia naar oma Eva gaan, maar dat mocht niet van haar moeder. Joy wilde zelf deze mysterieuze oma wel eens zien, omdat zij haar aan de personages in de bijbel deed denken die haar moeder haar iedere avond voorlas voordat ze naar bed ging. Joy kreeg wel eens koekjes van Tosia die haar oma had gebakken. Die waren zo lekker dat Joy ze nooit zou vergeten. Tosia had ook sokken en truien aan die haar oma had gebreid, special voor haar. Wat zou Joy blij zijn als ze ook zo’n oma had. Ze ging weer bidden tot haar speciale ster en hoopte dat het zou lukken.

De volgende morgen zag ze dat alleen mama en papa thuis waren, er was nog steeds geen oma, daar was ze een beetje bos om. “Ik heb geen geluk”, dacht ze, “ik zal vanavond weer bidden en hoop dat ik morgen een oma krijg.”

De volgende morgen, de sneeuw lag als een wit tapijt over de straten, kwam haar mama naar Joy’s kamer en zei: “Goedemorgen schatje van mij, er ligt veel sneeuw buiten en binnenkort is het Kerst. Je oma en je opa komen hiernaartoe en ze blijven 3 maanden lang. Joy keek eerst naar buiten maar de ster was er niet. Ze dacht: “JA JA JA, hij heeft mijn wens vervuld. Ik zal hem vanavond bedanken”. Ze gaf haar moeder een dikke zoen en ging op weg naar de badkamer om snel klaar te zijn, zo snel als ze maar kon. Zij wilde vlug naar  Tosia en haar vertellen dat zij een oma en een opa had en dat ze binnenkort bij haar zouden zijn. Toen ze erover nadacht, begreep ze niet waarom ze haar grootouders nooit eerder had gezien. Daarom vroeg ze haar moeder hoe dat kon.

“Dat is niet zo makkelijk om uit te leggen”, zei haar moeder “maar heeft met de regels en wetten van landen te maken. Als je iets groter bent dan legt mama alles goed uit schat”.

Ze begreep er niets van maar ze was wel blij dat ze een oma en opa had en dat ze op weg waren naar haar huis.

De kerstboom was in haar ogen dit jaar nog mooier dan vorig jaar en ze vroeg aan haar moeder: “mag ik de cadeautjes voor oma en opa onder de boom zetten?” “Weet je wat” zei ze, “wij gaan die samen uitzoeken en mooi inpakken en daarna mag jij ze onder de kerstboom zetten.” ‘s Avonds voor ze ging slapen, zag ze de ster. Ze ging bij het raam zitten en ze zei: “Bedankt dat je mijn wens hebt vervuld, ik ben er heel blij mee.” Zij kon bijna niet slapen die nacht, ze bleef maar staren naar die mooie ster.

De volgende morgen hoorde ze een stem die niet van haar moeder was. Toen ze haar ogen open deed, zag ze bij de deur van haar kamer haar moeder staan en bij haar bed zat oma Lena. Die zei tegen Joy: ”Ik ben oma Lena, mag ik je even knuffelen?”

Joy sprong van haar bed en knuffelde oma Lena, Terwijl oma haar streelde vroeg Joy:  “Kan je lekkere koekjes maken oma ?” “Natuurlijk” zei ze. “En breien, kan je dat ook ?” “Ja lieverd” zei ze, “dat kan ik ook.” “Dan ben jij de oma die ik altijd zo graag heb willen hebben”, zei Joy en ze ging snel naar beneden om haar vader te zoenen. En daar zag ze een oude man die bij papa aan tafel zat. Dat was opa Ivo. Hij zag Joy en zei: “Ik ben je opa, mag ik een kus van mijn kleine prinses?”  Zij rende naar hem toe, pakte hem vast en gaf hem twee kussen op zijn wangen. Terwijl hij  haar op zijn knie trok en knuffelde, vroeg Joy: “opa kan je fietsen?” “Ja lieverd” zei hij. “ Wil je mij dat ook leren?” zei Joy. “Natuurlijk ga ik dat doen” zei opa Ivo “wij kunnen na het ontbijt gelijk beginnen.” “Jij bent de beste opa” zei Joy en ze gaf papa een zoen. Daarna vloog ze naar boven, naar de badkamer. Ze wilde de ster weer bedanken maar hij was niet meer te zien aan de hemel. “Misschien zie ik hem vanavond voor ik naar bed ga”, dacht ze.

Joy voelde zich heel gelukkig omdat zij eindelijk Kerstmis ging vieren met haar oma en opa. “Dit zijn de beste Kerstdagen in mijn leven”, dacht ze. Joy vroeg haar oma waarom ze haar nooit had gezien, waar ze was op haar verjaardag. “Lieve Joy” zei oma Lena, “wij wonen in een hele mooie land met veel bergen en hele mooie velden. Ons land had problemen en daarom mochten oma en opa niet eerder naar jullie toe komen. Wij hebben jou ook heel erg gemist. Maar nu gaat het goed met ons land en in de grote vakantie mag je bij ons komen logeren”. Dat wilde Joy heel graag. De volgende vraag was: mag Tosia mee? “Natuurlijk” zei oma Lena, “als haar papa en mama dat goed vinden, dan mag ze mee. Wij gaan samen lekker koekjes maken en opa gaat met jullie naar het bos. Als jullie terug komen dan is het eten klaar en daarna gaan wij de lekkere koekjes proberen.” Joy kon niet wachten tot de volgende dag. Ze wilde alles aan Tosia vertellen, maar eerst moet ze iets doen. Zij ging naar boven. Het was alleen met haar ster. Ze kijkt naar de hemel en zegt: Bedankt  

Më fal që po të përdor

Më fal që po e përdor jetën tënde! A nuk kanë bërë të gjithë kështu me ty, ndoshta që në ditën kur ti u linde? Ndaj dhe unë po i shtohem sot në këtë mëngjes të hëne, listës së gjatë të personave të cilët të kanë përdorur ty. Një më shumë apo një më pak nuk do të ndryshonte asgjë. Në këto momente ndoshta do të jesh duke qarë, ndoshta je rrahuar aq shumë sa nuk mund të lëvizësh, ndoshta edhe të kanë degdisur andej nga erdhe. Asgjë nga këto nuk do të mund të mësoj prej teje. Di vetëm që prej momentit që të takova nuk më hiqesh nga mendja.

7 vjet më e vogël se unë ( por që të krijonte përshtypjen se mbante edhe disa vite më tepër në kurriz), ishte vajza kosovare që rasti e deshi të më kishte si përkthyese. E përdora. Po! Dhashë provën që unë mund t’ja dal. Ndërsa ajo bëri vetëm një nga sforcot e saj të rradhës pa rezultat. Me vetulla të pahequra dhe flokë të lidhura si në kohën e qëmotit ishte priste për shpresë. Në të njëjtën tavolinë ishin ulur dy anë të ndryshme të së njëjtës medalje. Ishim të dyja vajza shqiptare. Atë ditë si për dreq flokët më rrinin më bukur, tualetin e kisha bërë me nge, e ndërsa i kisha lejuar vetes edhe një fund të shkurtër.

Pasi përshëndeta disa prej atyre që njihja pashë vajzën që qëndronte si e zënë në faj. Kishte ardhur me kokën e saj, shpresonte se aty do të mund të merrte disa leksione, sa t’ja hidhte të shpëtonte. Shpëtonte nga kush?! Nga të gjithë ata që po përdorin jetën e saj. Ishte burri shqiptar me pasaportë europiane, ai që nuk donte që gruaja e tij të mësonte asgjë, të mos bënte asgjë përveç atyre që do donte dhe thoshte ai. Shkurt një shërbëtore në shtëpinë e tij. I kishte treguar një marokan në shkollën ku mëson I biri 4-vjeçar se ku mund të merrte disa leksione. U ndjeva keq e ndaj nuk më del nga mendja prej së premtes që e takova. Nuk e pyeta sesi ishte kuptuar me marokanin. Ndoshta kur njeriu e dëshiron diçka me gjithë shpirt përpiqet deri në grimën e fundit për ta arritur atë.

Nuk mund të ndiqte shkollën pasi është e shtrenjtë, madje as librat nuk mund t’i blinte, kushtonin vetëm 100 euro. Ndoshta po ta mësojë i shoqi se çfarë kishte bërë ajo mund ta kthejë mbrapsht, duke e ndarë përfundimisht nga i biri. Ishte ilegale, nuk kishte pra asgjë të ligjshme, duket sikur jeta e saj ishte ngritur mbi gjithçka të rreme. Ajo nuk mund t’i thoshte kurrësesi atij, nuk mund t’i kërkonte as paratë për librat. U përpoqa të përfytyroja se ç'fytyre  do të kishte ai njeri. Por ai mund të mbajë maskën e çdokujt e kjo pak ndryshim do të kishte për të. Doja dhe t’i bërtisja në fytyre asaj: përse? Po sa vlerë do të kishte? Çfarë di unë për jetën e saj, përveç dy gjërave të vogla që po i përdor për të shkruar diçka. Sa e padrejtë!

Harrova t’i thoja që në Kishë jepet mësim falas për gjuhën. M’u kujtua se ndoshta mund të ishte dhe muslimane. “Në djall”, - i thashë vetes çfarëdo që të ishte unë duhej të isha kujtuar. Më falenderoi për "asgjënë" që bëra për të. Iku ashtu nën shiun e imët të Rotterdamit, me kokën ulur, për t’ju kthyer fatit të saj. Më la një ndjenë boshllëku, keqardhje, habie gjithçka bashkë. Jetojmë në vitin 2015.