Ai mbajti veshë. Zhurma që dëgjoi, nuk vinte nga makina që u
ndez m’u pranë këmbëve të tij. Vuri dorën mbi bark, si për të komanduar lëvizjen
e crregullt të zorrëve. Kishte dy ditë pa ngrënë, dhe dukej se edhe atë natë do
të shtrihej pa vënë gjë në gojë. Sikur të kishte gojë stomaku i tij, kush e di
sa do të ulërinte në atë caste. Por, atij aq i bënte. Fundja, cfarë zgjidhjeje tjetër kishte? Rrasi duart
në xhepat e pantallonave dhe mori rrugën tatëpjetë, në të djathtë të qendrës së
qytetit. Mëngët e këmishës, i kishte ngritur gjer te bërryli, ndërsa një xhaketë
të dalë boje, e kishte hedhur krahëve. Flladi i majit ja ngrohte trupin, por
sidoqoftë nata bëhej e egër e, sidomos për atë që flinte jashtë. I duhej ajo
xhaketë, për t’u mbështejllë sadopak e për tu mbrojtuar më pas, nga kthetrat e
të ftohtit që do të shtrinte krahët më vonë.
Një makinë tip BMW, e zezë, ndaloi përpara
këmbëve të tij; gati sa nuk e shtypi. Gjëja e parë që i zunë sytë ishin një palë
këpucë të kuqe me një takë tepër të hollë. Ngriti sytë pak më lart dhe pa një
pulpë këmbe të zbuluar, me një ngjyrë të errët, që tregonte se kishte nisur
plazhin kohë më parë. Fustani me lule pranverore, i rrinte mbi gju, dhe puhiza
e lehte e mbrëmjes, ja nxirte pothuaj më në pak të gjithë këmbën lakuriqe.
Fytyra e saj, pa asnjë rrudhë dhe më një buzëkuq të shndritshëm, që bënin t’i
dukeshin edhe më të verdhë flokët që i vareshin mbi supe, i kujtoi një fytyrë të
njohur. E kishte parë shpesh në televizor, atë fytyrë, në dukje engjëllore. Por
engjejt nuk ecin rrugëve me makina të tilla, gati për të cuar njerëz të pafajshëm
në atë botë. Emrin nuk ja mbante mend, por duhej të ishte: deputete, ministre
apo nga ato gratë që flasin cdo natë në TV, në emër të shoqërisë civile. Cila nga këto të jetë vallë?! mendoi. Tundi kokën. Po tani nuk është as kohë zgjedhjesh, a nuk shfaqen ato vetëm në të
tillë periudhë? Sidoqë të jetë, ty c’të duhet? i tha vetes. E pa dhe një herë
sesi gruaja nxitoi hapat dhe u fut me shpejtësi në hotelin, që dikur kishte qenë
turizmi i qytetit. Parfumi që ajo mbante ju fut thellë deri në mushkëri. Ai
mbylli sytë dhe mbajti frymën. Ajo lloj arome ishte gjynah ta linte t’i dilte
prej trupit të tij. Ndoshta ishte gjeja më e mirë që mund t’i ndodhte atë natë.
Shfryu me dëshpërim dhe goditi me këmbën
e djathtë një gur të vockël, që ju gjend aty pranë. Guri desh u përplas në gomat
e makinës së shtrenjtë. Nxitoi hapat. Muskujt e fytyrës i kërcyen përpjetë, nuk
i kontrollonte dot. Po sikur ta kishte parë ndokush? Pasi kaloi dy tre rrugica
dhe u bind që askush nuk po e ndiqte, u ul në gjunjë. Kurrizin e mbështeti pas
disa kangjellave. Mori një fije bar dhe e vuri mes dhëmbëve gjysmë të prishur.
Sytë i ndaloi mbi këpucët e tij, të rrjepura. Gishtat nuk i kishin dalë ende prej
aty, ishte ende larg me Lulin e vocërr, por ai e dinte që një muaj me vonë do
t’i duhej të ecte zbathur, nëse nuk do të ndodhte ndonjë mrekulli. Mrekulli?! Ato ndodhin vetëm për njerëzit e
pasur, mendoi dhe lëvizi sa në një anë në anën tjetër, fijet e barit që
mbante në gojë. Legjenda e Misrit, në kohët moderne. U gëlltit. Sytë ju mbushën
me lot dhe kafshoi fort, pa dashur, fijen e barit. U kollit dy tri herë, për të
nxjerrë nga fyti grimcën e vogël, që mori rrugën tatëpjetë gurmazit të tij.
Deshi të nxirte gjithcka kishte në stomak, edhe atë pak që kishte mbetur. C’po
bënte, po hante bar?!
Pa orën e dorës, po shkonte pothuajse
7 e mbrëmjes. Klasa e tij duhej të kthehej nga casti në cast nga ekskursioni në Prizren. Ai nuk shkoi me ta. 60 euro që i duheshin për udhëtimin, nuk i kishte
parë as në ëndërr. Ndoshta kjo do të kishte qenë e fundit herë që do të kishte
pasur mundësi të qëndronte pranë asaj. Por ndoshta më mirë kështu; një vajzë e
bukur nuk do t’i hidhte kurrë sytë një djali si ai. Ndjeu një lot të nxehtë që
ju ndal mbi buzë. Me kurrizin e gishtit tregues, fshiu pak sytë. U ngrit. Ata
nuk duhet ta shikonin që ai ishte aty, e aq më pak që po qante. U drejtua për
nga parku i qytetit, aty do të kalonte edhe atë natë, si shumë e shumë të tjera.
Kaloi pranë disa lokaleve ku kishte kërkuar disa herë punë, por ata e kishin qasur
tutje. Për ta, ai nuk ishte vecse i biri i një pijaneci dhe i një kurve, që ishte
larguar nga shtëpia një natë në të gdhirë, duke i lënë ata në gjumë. Por, a e
dinte bota se nëse ajo do të kishte qëndruar me ta, sot do t’i ishte harruar
dhe varri. I ati do ta kishte vrarë. Do të
na kishte vrarë te dyve. Por, botës nuk i duheshin ato vogëlsira. Ndryshoi rrugicën ne të cilën po ecte, për të mos u përplasur
më të atin që pinte gjithmonë në të njëjtën pijetore. Nuk do të shkelte më kurrë
në shtëpinë e tij.
Duke capitur këmbët, dhe duke i rënë
cdo guri që i dilte përpara, mbërriti në strehën e tij, pa cati. U ul në
njërin prej stolave të parkut dhe zuri kokën me të dy duart. I kishte provuar të gjitha mundësitë,
dhe të gjitha dyert i ishin mbyllur. Duhej të nisej. Do të kalonte në Greqi, do
të merrte rrugën më të shkurtër, nga mali. Nuk duhej të ishte e vështirë,
përderisa shumë të tjerë e kishin bërë më parë. Atje, me të parë e me të bërë.
Vuri dorën në zemër, për të kontrolluar nëse e kishte ende pasaportën në xhepin
e djathtë të këmishës. Ishte e vetmja gjë me vlerë që kishte. U mbush me frymë
dhe ngriti kokën nga qielli, si për të kërkuar një shpresë, një shenjë. Asgjë
të vecantë, nuk kishte në atë hapësirë pafund, vec yjeve, që kishin filluar të
shquheshin tashmë pa vështirësi. Ngriti këmbët lart, dhe u shtri. Xhaketën e
mblodhi në formë topi dhe e vuri për jastëk, poshtë kokës. Kur të bëhet më ftohtë do të mbulohem. Ndoshta nesër do të jetë më mirë! mendoi. Ndoshta, nëse e nesërmja
do të agonte për të përsëri.
