Vjen një ditë dhe ajo foshja që ke
mbajtur në duar, që të ka lënë gjithë natën pa gjumë, ikën pa kthyer edhe kokën
pas e ti ndihesh e lumtur, pasi zogu që dikur mbaje fort shtrënguar dhe e mbroje
nga gjithçka, po fluturon i lirë. Sa shpejt kishin ikur ditët!
I kujtohej sikur kishte ndodhur dje kur ata mësuan se Ana ishte shtatëzanë. Përballja
me frikën e humbjes së asaj bebeje, hemoragjia e madhe që pati, netë pa gjumë,
më pas spitali, ankthi, dëshpërimi….
Nuk kishte as siguracion shëndetësor
dhe as dokumente në Amerikë, i dukej vetja në qiell pa tavan. Siç duket Zoti
në këto çaste dërgon një ëngjëll në ndihmë, Barbara iu siguroi gjithçka.
"Mbaj mend sesi ti u kape fort
me thonj pas barkut tim e unë nuk të lëshova më. Luftuam të dy me shpirt ndër
dhëmbë e më në fund fituam dhe ja ku jemi bashkë, bebja ime, djali im. Tani
s'je më bebe, megjithëse shpeshherë më pëlqen të të quaj kështu. Je krijesa më
e bukur, ajo më e përsosura që unë kam i kanë dhënë vetes e botës bashkë. Jam e
lumtur për këtë, e vetmja gjë që më bën të mos e shoh me dyshim të gjithë jetën
time.Ti tashmë je një burrë i pashëm që po ikën tutje, larg meje, për të gjetur
dashurinë."
Davidi nuk dinte ku të shkonte në
atë qytet të stërmadh. Këmbët e çuan në barin e parë më të afërt. Mjaftonte të
ishte vetëm dhe larg mamasë.
Ishte ajo vajza bionde që i shërbeu
atë natë. Kishte dy sy të mëdhenj blu, thellësia e tyre dukej më e madhe se ajo
e oqeanit Atlantik mbi të cilin kishte
fluturuar orë më parë. Sytë e saj ishin tepër shprehës. Ata sy nuk mund t'i
harronte lehtë. Ndenji derisa u mbyll bari. Ishte i fundit që u largua prej
aty.
Fytyra e saj nuk i ndahej, buzëqeshjen
e kishte përpara në çdo cast. I fundit mendim që kishte në kokë ishte ajo dhe
çuditërisht i pari mendim të nesërmen në mëngjes. Askënd nuk kishte parë të
qeshte më bukur se ajo, asnjë vajzë tjetër nuk fliste më bukur se ajo. Ai dëgjoi prej saj vetëm dy fjalë e megjithatë, ajo kishte
thënë shumë më shumë se gjithkush më parë.
Ç' ishte ky qytet që po e gllabëronte
që natën e pare? Kush ishte ajo vajzë? Nuk i bëri përshtypje asgjë tjetër në
Paris, madje as kulla Eifel, as Sena e mrekullushme, as rrugicat ku me aq mall
poetët i kishin shkruar dashurisë. Asgjë dhe askush nuk ia mbushte boshllëkun
që ndiente për të. Të nesërmen shkoi sërish atje. Do ta shikonte përsëri vajzën
me sy të bukur blu, që atë natë mesoi se quhej Emma. Një italiane në Paris nuk
mund të kishte emër tjetër.
